Ο γεροξεκούτης

Το καφενείο θα κλείσει σήμερα νωρίς. Οι θαμώνες δε διαμαρτύρονται. Έχει παναθα σήμερα ξέρουν. Κατεβάζει τα στόρια και περνά το λουκέτο στη βάση τους με προσοχή. Από τότε που το έκαψαν στις ταραχές του Δεκέμβρη προσέχει. Το καφενείο το αγαπά. Η δεύτερη αγάπη μετά τη μπάλα. Το έχει από τότε που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια…. Τα έβαλε μάλιστα σε μια γυάλινη βιτρίνα στο τοίχο του μαγαζιού φάτσα κάρτα στην εισοδο…να θυμίζουν σε όποιον μπαίνει που πάει να πιει καφέ….. «στο ναό του θεού» όπως συνηθίζει να λέει.

Το καφενείο είχε πάντα αθλητικό χαρακτήρα. Παντού φωτογραφίες παλαιμάχων, μαζί και δίκες του από τα γήπεδα, λάβαρα ομάδων και ένα μεγαλοπρεπέστατο τριφύλλι, σεντόνι κρεμασμένο πίσω στο μπαρ. Στην αρχή το κρατούσε παραδοσιακό για παλιούς συμπαίκτες και φίλους, σέρβιρε ελληνικό και λουκουμάκι, ο ίδιος, μαζί και ιστορίες από τα γήπεδα, κερασμένες με γλαφυρό τρόπο από τα χείλη τα δικά του, τα χείλη του στρατηγού. Με την αλλαγή των καιρών ήρθε και η αλλαγή στο καφενέ. Το έκανε μοντέρνο, άρχισε να σερβίρει και φρεντο , έκανε πελάτες νέους αλλά ποτέ δε τους είδε με συμπάθεια. Τον αθλητικό χαρακτήρα όμως του μαγαζιού δεν τον άλλαξε. Κάποιο καιρό είχε φέρει και γιγαντοοθόνη για να βλέπει τα ματσάκια με το κόσμο. Ύστερα από τη λήξη κάθε αναμέτρησης μάζευε του θαμώνες γύρω του και έκανε αναλύσεις για συστήματα χρησιμοποιώντας μπουκάλια και ποτήρια. Αν είχε κέφι τους σήκωνε από τη θέση τους έπαιρνε μια μπάλα και τριπλαρε σε μικρό χώρο καρέκλες και τραπέζια για να δείξει πως παίζεται πραγματικά η μπαλιτσα. Showman από πάντα ο Μίμης, σημείο αναφοράς για τους πελάτες. Ήρθε η ώρα όμως που κουράστηκε να αδιαφορεί για τα πικρόχολα σχόλια και τα ειρωνικά γελάκια του νεαρόκοσμου πίσω από τη πλάτη του που άρχιζε να τον αντιμετωπίζει σαν το τρελό του χωριού, το στερημένο παλαίμαχο…… Δεν είχαν δει ποτέ τον στρατηγό στο πόλεμο, δεν γνώριζαν, αλλά δε θα τους δικαιολογούσε. Επαψε ν’ ασχολείται. Τη παναθα θα την έβλεπε μόνος του, στο σπίτι.

……………………………………..

Έβαλε λίγο Τσιτσάνη στο πικάπ. Έκατσε να φάει ντομάτες γεμιστές απ τα χτες. Δε του άρεσαν. Τα έβαλε με τη βουλγάρα τη σπιτονοικοκυρά. «θα τη στείλω στη χώρα της. Ένα τηλέφωνο από το αλλοδαπών απέχει η απέλαση» μουρμούρισε σπρώχνοντας μακριά το πιάτο του.

Φόρεσε τη πράσινη εμφάνιση. Εκείνη που φορούσε στο Γουεμπλει, την θρυλική. Σκοτείνιασε για μια στιγμή. Οι πτυχώσεις στις ραφές ήταν τσαλακωμένες. «Θα την απελάσω τη ρουφιανα. Ένα σίδερο δε μπορεί να βάλει». Για μια στιγμή αναρωτήθηκε αν υπάρχει κενή θέση γι αυτόν στα ψηφοδέλτια του Λάος. Έκλεισε το πικάπ και στήθηκε μπροστά στον καναπέ. Το ματς ήταν έτοιμο να αρχίσει.

«4ο λεπτό, ολέθριο λάθος στην άμυνα και η γαλατά ανοίγει το σκορ»…………

Όχι αυτή τη φορά δε θα πετάξει το ποτήρι στην οθόνη. Είναι ακριβές αυτές οι επίπεδες. Κλείνει την τηλεόραση, ανοίγει το βίντεο. Θα δει παλιές δίκες του ανεπανάληπτες στιγμές στο γήπεδο να ξελαμπικάρει. Να θυμηθεί πως κυλαει σωστά το τόπι στο χορτάρι. Να θαμπωθεί ξανά από την λάμψη του, να περάσει όμορφα με ένα νοητικό αυνανισμό και σαν τελειώσει να ανοίξει πάλι την TV ήρεμος.

Δυνατή μουσική ακούγεται από το πάνω διαμέρισμα και τον ενοχλεί. Ανοίγει την ένταση της τηλεόρασης αλλά δε μπορεί να την σκεπάσει. Από τότε που μετακόμισαν αυτές οι φοιτήτριες φερανε το σαματά. Δεν θα κάνουν ότι θέλουν. Αυτή η γειτονιά πάντα ήταν ήσυχη. Ανοίγει την εξώπορτα του διαμερίσματος στρέφει τη φάτσα του μπρος στη σκάλα που οδηγεί στο πάνω όροφο και φωνάζει δυνατά για παραδειγματισμό «Κάντε επιτέλους ησυχία μην ανέβω και σας βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα». Η Κυρά Κούλα από το απέναντι διαμέρισμα, που είχε στήσει αυτί, θα ξεπροβάλει με τα ρολευ στα μαλλιά και τη ρόμπα της. «Άσε τα κορίτσια να διασκεδάσουν, ρε γεροξεκούτη»…… Χρόνια γειτόνισσα η κυρά κούλα δεν μασαγε από τις γκρίνιες του Μίμη. Εκείνος θα αφηνιάσει αλλά δε θα δώσει συνέχεια. Θα φτύσει επιδεικτικά ψελλίζοντας ακατάληπτες βρισιές και θα κλείσει τη πόρτα πίσω του με θυμό.

Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει. Τα πάντα πάνε στραβά για τη ομάδα. Κοιτάζει το τηλέφωνο. Κάνει μια κίνηση να σηκώσει το ακουστικό αλλά δε το κάνει. Θα τον πάρουν , είναι σίγουρος ότι θα χτυπήσει σε λίγο. Θα αφήσει αυτούς να τον καλέσουν πρώτοι, έτσι γίνεται πάντα. Το ματς δεν αργεί να τελειώσει, το ίδιο και η υπομονή του. Παίρνει το χαπάκι για τη πίεση κάλου κακού. Όλεθρος. Βαριά ήττα από του Τούρκους. Δεν το αντέχει. Το τηλέφωνο χτύπα. Γουρλώνει τα μάτια, σκουπίζει το σάλιο του , πίνει μια γουλιά νερό. Το σηκώνει με κινήσεις τελετουργικές.

– Ο κύριος Δομάζος
– Ο ίδιος
– Είμαστε από την αθλητική εφημερίδα » …..» Θα μπορούσαμε να έχουμε την τοποθέτηση σας μετά τη σημερινή εμφάνιση της ομάδας

Θα αρχίσει σιγά, ύστερα θα φορτσάρει κλιμακωτά και θα τελειώσει με ένα νευρώδες Γκραν φινάλε γεμάτο ένταση και πάθος.

– Άλωσαν τη πόλη , άλωσαν και το Οακα τώρα? Ντροπη.Καταρχας Τεν κατε γελοίος. Απορώ γιατί δεν έβαλε μέσα το Γκαμπριελ και το Νινη από την αρχή. Ξεφτίλισαν την ιστορία του Παναθηναϊκού. Αν είναι έτσι να μπει ο δομαζος με σορτσάκι να καθαρίσει. Αυτός ο Μαρίνος θυμίζει σε κινήσεις τον γνωστό ηθοποιό παρά παίκτη για το παναθηναϊκό. Ο ζιλμπερτο με τέτοια σουτ πρέπει να πολιτογραφηθεί αλβανός γιατί αποτελεί το ρεζιλίκι της χώρας του Πελέ ο οποίος να θυμίσω ότι έχει υποκλιθεί στο μέγιστο στρατηγό Δομαζο. Που ήταν ο νινης? Γιατί δε μπήκε ο Ματζιος να καθαρίσει? Ποιοι θα είναι οι όροι της τηλεοπτικής αναμέτρησης των δυο πολιτικών αρχηγών? Αίσχος και όνειδος. Ας αναλάβει επιτέλους κάποιος σοβαρός τη χώρα και την ομάδα. ΕΓΩ

Έκλεισε το τηλέφωνο με χάρη. Η βροχή μαστίγωνε τη μπαλκονόπορτα. Στάθηκε μπροστά της και έδεσε τα χέρια του στη πλάτη. Χάζευε τις μικρές σταγόνες που κυλούσαν στη τζαμαρία μέχρι που ενώνονταν μεταξύ τους σε μια πιο μεγάλη που κυλούσε πιο γρήγορα. Στο βάθος αχνοφαινοταν ο ιερός βράχος της ακρόπολης. Επιβλητικός και αγέρωχος μέσα στους αιώνες. Ακόμα και εκείνος όμως υποβαστάζεται με σκαλωσιές για να αντέξει στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου.

Μια ακόμα νουβέλα από τον ειδήμονα της μπάλας. Όπου Δομαζο βάλτε και Παυλοθαναση Γιαννακόπουλο το ίδιο κάνει.

Χαλάσε του Κυριάκου στη Λίβερπουλ

Ο χτύπος στην πόρτα της τουαλέτας συνεχής και έντονος.

– Άσε τα παιδιαρίσματα και βγες επιτέλους. Μας περιμένουν στο κατάστρωμα ώρα τώρα και εσύ κλεισμένος εδώ…….Δεν είναι σωστό! Επιτέλους λίγο επαγγελματισμός!

Κουλουριασμένος πάνω στο καμπινέ πιάνει το στομάχι του που διπλώνει σαν ναυτικός κόμπος. Ρεύεται αέρα προσπαθώντας να ελέγξει τις αναπνοές του. Στο τέλος παίρνει μια μεγάλη ανάσα και καταφέρνει να αποκριθεί στον μάνατζερ του με ένα προσποιητό καθησυχασμό.

– Τώρα βγαίνω…. Όλα καλά μην ανησυχείς!
…………….

Περιμένει την βαλίτσα του στην αίθουσα με τις αποσκευές. Αέρινος, στιλάτος σαν ροκ σταρ. Ναι! ξέρει ότι σε αυτό το επίπεδο δεν αποτελεί δα και μεταγραφή αεροδρομίου αλλά αλήθεια πόσες φόρες βούλιαξε το Χιθροου από άφιξη παίχτη.

Μαζεύει τη βαλίτσα του από το διάδρομο. Μικρή είναι. Μόνο τα απαραίτητα. Μαζί του όμως με τη φυγή του από τη πατρίδα παίρνει παράσημο την αναγνώριση , την ανταμοιβή των κόπων τόσων χρονών. Ήρθε η ώρα να φτάσει ψηλά. Να γυρίσει τη πλάτη του στις κακεντρέχειες, στις φήμες, στα πικρόχολα σχόλια του τύπου και του οπαδού, στις πιέσεις για να ανταποκριθεί σε ρόλους ήρωα μιας εξέδρας που δε του ταιριάζει που δε συμβαδίζει με τα όνειρα του.

Στις αφίξεις ο μάνατζερ του ανήσυχος και βιαστικός σαν από συνηθεια τον υποδέχεται με ένα επαγγελματικό ενθουσιασμό
– Τα καταφέραμε ρε. Τώρα θα δουν όλοι τι μπάλα θα παίξει ο Σοτις…….

Ανταποκρίνεται στο καλωσόρισμα του Μάνατζερ με μια πνιχτή αλλά ειλικρινή κραυγή και το πρόσωπο του μοιάζει εύθυμο και ευτυχισμένο.

– Λοιπόν θα πάμε στο Λίβερπουλ με τραίνο και μετά θα συναντήσουμε τον πρόεδρο να σε καλωσορίσει στο κότερο του. Εκεί θα υπογράψουμε και τα συμβόλαια …..τυπικά.

Είναι φορές που η ελεύθερη κατάδυση είναι απότομη και η πίεση συνθλιβεί το κρανίο. Η αλλαγή συναισθημάτων σε λούζει με κρύο ιδρώτα και ο φόβος έρχεται αιφνιδιαστικά χωρίς να γνωρίσεις πως θα τον αντιμετωπίσεις. Ξεροκαταπίνει και ένα τρέμουλο ξεκινά από τα πόδια και σαν το νερό που ταξιδεύει σε πυροσβεστική αντλία χτυπά με ορμή τον εγκέφαλο και τον μουδιάζει. Το πρόσωπο του κίτρινο, αφύσικο.

– Τι έγινε Σωτήρη. Είσαι καλά ρε? ……. Ο μάνατζερ ρωτά με κάποιο ενδιαφέρον.
– ΜΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΚΟΤΕΡΑ ΜΕ ΖΑΛΙΖΟΥΝ

Δείχνει θυμωμένος. Προσπαθεί να πιαστεί από κάπου , να βγει στην επιφάνεια να επιπλεύσει, κάπως να απεγκλωβιστεί. Πως ήρθαν έτσι τα πράγματα.

– Δε μπορώ σου λέω. Έχω ναυτία. Έχω φοβία με τη θάλασσα και όταν κουναει…… θεέ μου δε μπορείς να φανταστείς. Πάρε τηλέφωνο να βρεθούμε αλλού.
– Είσαι ΤΡΕΛΟΣ. Μιλάμε για την ηγεσία της Λίβερπουλ. Θέλεις αλήθεια να πάρω τηλέφωνο να τους γειώσω? Οι άνθρωποι διοργανώνουν μια συνάντηση σε ένα πολυτελή σκάφος για να σε υποδεχτούν και εσύ μου λες να τους πάρω και να αρνηθώ? ….. Ο μάνατζερ ακούγονταν έξαλλος μα ήταν ψύχραιμος……… Επιτέλους Σωτήρη καλά όλα αυτά για να απαντάς στο Πατέρα με ειρωνείες αλλά δε πιάνουν σε μένα. Σύνερθε…….συνέχισε σοβαρός επιπλήττοντας τον πελάτη του. Επικράτησε σιωπή.

Έπιανε την κοτσίδα του με αμηχανία. Έβγαζε το λαστιχάκι και ύστερα μάζευε τα μαλλιά του ξανά και ξανά. Ξετύλιξε μια τσίχλα και την έβαλε στο στόμα. Δε μιλαγε. Ύστερα από λίγο κατάφερε να αποκριθεί καταφατικά.

– Εντάξει πάμε…… και η απάντηση ακούστηκε κοφτή.
……………………

Έριξε λίγο νερό στα μούτρα του να συνέρθει. Πείρε μια βαθιά ανάσα και στυλώθηκε στα πόδια του. Έφτιαξε λίγο το μαλλί, διόρθωσε το γιακά στο πουκάμισο του. Πάνω στο κατάστρωμα επικρατούσε κλίμα αναμονής. Εμφανίστηκε με ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε διάθεση για αστεϊσμούς , κομπλιμέντα και υποσχέσεις.

Το κότερο είχε ανοιχτεί στη βόρεια θάλασσα λίγο έξω από το λιμάνι του Λίβερπουλ. Είχε σηκώσει μποφόρ και κουναγε αρκετά. Παραπάτησε και πιάστηκε από τη κουπαστή. Ο μάνατζερ τον κοίταξε λοξά. Εκείνος τον καθησύχασε με ένα νεύμα. Οι κόρες των ματιών του στρόβιλος τυφώνα και το στομάχι του λαβα που κοχλάζει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

– Δε μου φαίνεται καλά ο Σοτις? Why? Μήπως είναι δυσαρεστημένος …….Ρώτησε ένας από του διοικούντες των κόκκινων με κάποια απορία τον μάνατζερ του.
– Εμ ! Ζαλίζεται λίγο … Αυτό είναι όλο…..
– Αν ζαλίζεται με λίγα μποφορια φαντάσου τι θα γίνεται με τις τριπλές του Ντρογκμπα και του Ρούνεη…… Αστειεύτηκε ο ιθύνοντας της Liverpool FC. Πιστός στο φλεγματικό αγγλικό χιούμορ του.
– Ας μαζευτούμε όλοι για αναμνηστική φωτογραφία!!! Είναι καιρός να γυρίσουμε πίσω στο λιμάνι
Ήταν η φωνή του George Gillett προέδρου της ΠΑΕ που ήχησε λυτρωτική στα αυτιά του Σωτήρη.

Ο Σωτήρης στη μέση και γύρω του σύσσωμη η διοίκηση με τον Ραφα Μπενίτεθ να αγκαλιάζει τον Έλληνα άσσο. Στητά χαμογέλα, κορδωμένοι ακούνε σαν πιστά μοντέλα τις οδηγίες του φωτογράφου.
Ριπές ανέμου σηκώνουν ψηλά την κόμη του. Το πλοίο χορεύει στο κύμα αγκαλιά με το στομάχι του. Μια φευγαλέα σκοτοδίνη και ύστερα άλλη μια…

– Μια φωτογραφία με τον Πρόεδρο Κύριε Κυριάκο….. παραγγέλλει ο φωτογράφος

Κοιτιούνται στα ματιά, δίνουν τα χέρια σφιχτά. Το κορμί του Σωτήρη ξεχειλίζει ευγνωμοσύνη, ο πρόεδρος δείχνει να το απολαμβάνει. Λίγα λόγια εισαγωγής….

– Welcome sotis. Καλωσόρισες στην ομάδα του λιμανιού…….

«Ομάδα του λιμανιού». Λόγια που βουίζουν περίεργα. Λόγια με γεύση πικρή στο θυμικό του. Ο πρόεδρος δίνει στο παίκτη τη τιμημένη Κόκκινη φανέλα να την κρατήσει. Τα φλας ανάβουν…

Ένα μεγάλο κύμα σηκώνει το πλοίο και εκείνο σκάει με ορμή στην αφρισμένη θάλασσα. Η κόκκινη φανέλα στα χέρια του, μαρτυρά εφιάλτες. Νιώθει ένα πόνο στα πλευρά από τα σκέλια του Αντζα που έχουν δέσει γύρω του πάλι και τον πιέζουν όπως τότε με τον Παρασκευάς να ξεκαρδίζεται απροκάλυπτα μπροστά στην γελοία εικόνα του. Ο Σωτήρης Ο Κυριάκος στα Κόκκινα. Ο Σωτήρης Ο Κυριάκος σε ομάδα του λιμανιού. Αφήνει την φανέλα να πέσει

ΠΟΤΕ! Φωνάζει ΠΟΤΕ! ….. Το πλήθος σιώπα και τον κοιτάζει έκπληκτο και αποσβολωμένο . Μάτια τρομαγμένα με φρίκη τον αντικρίζουν να σκύβει αφρισμένος πάνω από την κόκκινη φανέλα που κείτεται στο παραπέτο . Ο μάνατζερ προσπαθεί να βρει ένα τέχνασμα, μια δικαιολογία…. Ανήμπορος τραυλίζει μέσα από τα δόντια του κάτι ασαφές που θάβεται με μιας μπροστά σε αυτό που ακολουθει.

Το πρόσωπο του απόκοσμο, δαιμονισμένο θρεύεται με μίσος. Λύσσα και ζάλη μαζί. Ένα κρεσέντο από λόγια ηδονικής οργής βγαίνει από το στόμα του. Η λογική του και ο αρχικός ενθουσιασμός του χαροπαλεύουν μπροστά στους εφιάλτες του. Θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Το στομάχι υποταγμένο στις διαθέσεις του παύει να συγκράτα τον οχετό που θέλει να βγει από μέσα του θριαμβευτικά. Η στρόφιγγα ανοίγει και λερώνει τη φανέλα μαζί με τα όνειρα του.

Ξερνά αίμα και σάλιο πάνω στη καριέρα του αλλά νιώθει όμορφα…. Πολύ όμορφα!

…….Ειδήμων

Πατέρα κάτσε φρόνιμα

Αραχτός στη ξαπλώστρα με ένα φραπέ στο χέρι και μια τσακισμένη εφημερίδα δίπλα μου προσποιούμαι χαλάρωση και ευδαιμονία ενώ στη πραγματικότητα βράζω από τη ζέστη και το θυμό. Εγκλωβισμένος ανάμεσα σε χιλιάδες ψάθες , σε μπαλάκια του τένις που προσγειώνονται κάθε λίγο και λιγάκι στο στομάχι μου, σε παιδικές εκνευριστικές φωνούλες και στα μαραμένα θηλυκά μπούτια της μεγαλοκοπέλας που παραθερίζει δίπλα μου και συμπεριφέρεται σαν κοκέτα του μεσοπολέμου καταριέμαι τον εαυτό μου που με παράσυρε σε παραλία της Αττικής κυριακάτικα.

Λίγα μετρά πιο κάτω παρατηρώ ένα καλοστεκούμενο κύριο να παίζει μπαλιτσα με το παιδάκι του. Μου προκαλεί εντύπωση το σοβαρό ύφος του πατέρα σε μια υποτιθέμενη στιγμή διασκέδασης. Σηκώνομαι από τη ξαπλώστρα ρουφώντας επιδέξια τη κοιλιά μου και με τα χέρια άνοιχτα και ύφος κατακτητή πλησιάζω να παρακολουθήσω το παιχνίδι με τη μπάλα, έτσι από περιέργεια. Το παιδί, υπό τις οδηγίες του πατέρα, μαθαίνει να ισορροπεί στην άμμο με τη μπάλα στα πόδια και να τριπλάρει αλλάζοντας γρήγορα κατευθύνσεις. Ο μπαμπάς επιδοκιμάζει το παιδί σε κάθε καλή ενέργεια ενώ δε διστάζει να του μοιράζει «φιλικές» σφαλιαριτσες στο σβέρκο -από αυτές που πονανε – κάθε φορά που εκείνο κάνει κάτι λάθος. Κάθε προσπάθεια του 10χρονου να χαλαρώσει και να έρθει σε επαφή με κάποιο είδος πατρικής τρυφερότητας πέφτει στο κενό. Ο προπονητής-πατέρας εξημερώνει τα αθώα παιδικά ένστικτα με φωνές και χειρονομίες σαν θηριοδαμαστής σε τσίρκο.

«Ρε άσε ρε καραγκιόζη το παιδάκι να παίξει» ψελλίζω από μέσα μου αφήνοντας επιδεκτικά ένα ύφος αποστροφής να στολίσει τη φάτσα μου. Εκείνος με πλησιάζει με μια αηδιαστική ψωροπερηφάνια στο περπάτημα του. «Αυτό το παιδί θα το κάνω μεγάλο μπαλαδορο» μου λέει, σαν να θέλει να μοιραστεί μαζί μου το μεγάλο του στόχο.

Εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μου σαν να άνοιξε ενα παράθυρο στο μέλλον και κρυφοκοίταξα απο μέσα του, για λίγο, τη συνέχεια της ιστορίας. Το παιδί μεγαλώνει με το πατέρα βδέλλα σε κάποια ακαδημία ποδοσφαίρου. Ο πατέρας μάνατζερ καπηλεύεται το ταλέντο του και γεμίζει τη τσέπη του επενδύοντας στα πόδια του υιού του. Εκείνο καταλήγει τελικά σε κάποιο μεγάλο κλαμπ της χώρας. Τα καταφέρνει. Ο πατέρας του εκεί δίπλα του να τον καμαρώνει στις προπονήσεις, να τον συμβουλεύει, να του ελέγχει ακόμα και το τρόπο της αναπνοής του. Όταν δε το παιδί δεν περνά καλά εκείνος δεν διστάζει να παίρνει τηλέφωνο τους προπονητές του για να κάνει παράπονα. Ο μικρός στέκεται με κάποια επιτυχία και με τα χρόνια έρχονται οι σειρήνες του εξωτερικού. Παραδίδοντας τις αποφάσεις για το ποδοσφαιρικό του μέλλον στη κρίση του πατέρα του δε διστάζει να έρθει σε ρήξη με την ομάδα του προκαλώντας την έκρηξη των εργοδοτών του

«Πες στον πατέρα σου να μην ξαναπάρει τηλέφωνο. Ξέρεις εσύ. Το έχει κάνει πολλές φορές. Εχεις δικό σου μάνατζερ και μου εμφανίζεται ο πατέρας σου; Να ξέρεις ότι ο Παναθηναϊκός δεν ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές και δεν πρόκειται να περάσουν τέτοιου είδους νοοτροπίες. Υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση από την Αταλάντα, την ξέρεις, τη δέχτηκες, και μετά είπες άλλα…»

Εκεί κάπου σταμάτησα να κρυφοκοιτάζω στο μέλλον και έτσι για το τέλος της ιστορίας δε μπορώ να πω πολλά. Πολλές φορές πάντως τέτοιες ρίξεις οδηγούν σε στασιμότητα ή ακόμα και απαξίωση μιας καριέρας που θα μπορούσε να εξελιχτεί καλυτέρα αν ο παίκτης δε στηριζόταν τόσο πολύ στο τι θα πουν τα πατρικά μανατζεριστικα χείλη ( Βλέπε μπαμπά χουτο) αλλά στα δικά του θέλω.

Προβληματισμένος για τα όρια του πατρικού προστατευτισμού γύρισα στη ξαπλώστρα μου. Δίπλα μου η μεγαλοκοπέλα είχε φύγει και τη θέση της πείρε μια αιθέρια ξανθιά ύπαρξη με τρομερό κωλο. Έμεινα αποσβολωμένος να χαζεύω την ομορφιά της περιμένοντας τη κατάλληλη στιγμή να εκτοξεύσω το κοφτερό καμάκι μου επάνω της. Άκουσα το εκνευριστικό ρινγκτοουν του κινητού μου να με αποπροσανατολίζει από το στόχο μου. Ήταν ο πατέρας μου.

-Που είσαι παιδί μου?
-Στη θάλασσα ρε πατέρα. Άσε με τώρα γιατί μπανιζω κάτι καλό
-Βουρ αγορίνα μου. Πες της για τα ωραία της μάτια πάντα πιάνει
-Λες?
-Άκου το γέρο ξέρει! Ο πατέρας σου έχει πάντα δίκιο
-Καλά

Έκλεισα το τηλέφωνο και ρίχτηκα αμέσως στη μάχη φλερτάροντας επικίνδυνα με την αποτυχία …..τελικά δεν είχα άδικο. Τι περιμένεις από παρωχημένες πατρικές συμβουλες….γκρρρ!

Ειδήμων.

Το ημερολόγιο ενός Σκάουτερ

Ψωμί αλάτι και λίγο ελίτσα απλώνονται μπροστά του στο τραπέζι. Φέρνει το χέρι του βαθιά μέσα στη τσέπη και ανακατεύει τα τελευταία μεταλλικά δίφραγκα που κουδουνίζουν σαν ενοχλητικό ringtone.

Ο δίσκος στο γραμμόφωνο κολλημένος στην ίδια στροφή…… …. «Σε τούτο το παλιόκοσμο όταν δεν έχεις χρήμα είσαι θαμμένος ζωντανός μες της ζωής το νήμα. Όταν κανείς είναι φτωχός απ’ολους αδικιέται, ο φτωχός μάνα , ο φτωχός μάνα καλυτέρα να μη γεννιέται»…… ……ήρθε και η δική του σειρά να δηλώσει υπεύθυνα “Α ρε Στελλαρα καλά τα λες”. Σκύβει επάνω στο λιγδιασμένο και κιτρινισμένο σημειωματάριο του που ζέχνει μυρωδιές του κόσμου. Θα το ξεφυλλίσει άλλη μια φορά……….

Αναχώρηση

Τώρα που σου γράφω αγαπητό μου ημερολόγιο είμαι πάνω στο αεροπλάνο, μόλις έχω απογειωθεί από το ελευθέριος και ήδη νοσταλγώ τη πατρίδα. Πόσο γάργαρα φαίνονται τα νερά του αιγαίου από δω πάνω. φεύγω για λατινική Αμερική. Ο πρόεδρος ήταν σαφής. Να οργώσω τα γήπεδα για να βρω φθηνό και κάλο κεντρικό αμυντικό. Βάλθηκε να με εκνευρίσει πάλι με τη τσιγκουνιά του. Να φροντίσω όταν γυρίσω στη πατρίδα να του πω να προσλάβει σκαουτερς, δε γίνεται να το παίζω και τεχνικός διευθυντής και περιηγητής των 5 ηπείρων…………….

1η μέρα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο στο Μπουένος Άιρες αυτό που πρωτοβλέπεις είναι καταπληκτικές γυναίκες. Είναι πανέμορφες. Δεν έχω καιρό για απολαυσεις , θα πρέπει να πάω να παρακολουθήσω τα τσικό της Μποκα και της Ρίβερ. Ο πρόεδρος μου έστειλε τηλεγράφημα. Πρέπει να ελέγξω τα έξοδα μου……. Ο σπαγκοραμμένος

2η μέρα

Άφησα το ξενοδοχείο το πρωί και πήγα κατευθείαν στο γήπεδο. Μου αρέσει ο κεντρικός της Εστουδιαντες …..πρέπει να προλάβω να τον κλείσω πριν τον πάρει ο Άρης. Ξέμεινα από χρήματα. Ο πρόεδρος μου είπε να κινηθώ με τα δικά μου. Την αγαπώ την ομάδα θα το κάνω. Το βράδυ πήγα να μείνω σε τσιγγάνικο καταυλισμό. Πρέπει να κάνω οικονομίες. Πήδηξα φωτιές και έμαθα κάποιες κινήσεις τανγκο στο αυτοσχέδιο γλέντι των φίλων μου. Εκεί ήταν και ο κανταδορ Χουάν ραμον Ροτσα. Μας ταξίδεψε με τη κιθάρα του. Ο συνάδελφος σκαουτερ του παναθηναϊκού μου υπόδειξε με θέρμη τον Μοουτσε. Οι δικοί του δεν τον παίρνουν …. επιμένουν ευρωπαϊκά. Σκέφτηκα ότι ο παναθηναϊκός στέλνει τον σκαουτερ του για ταξίδι αναψυχής και εγώ ξυπόλητος στ’ αγκάθια κυνηγώ θαύματα. Δε βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον εδώ. Αύριο θα φύγω για Ρίο. Δεν έχω λεφτά. Θα προσπαθήσω με μια πιρόγα να διασχίσω τον Αμαζόνιο. Όταν πιάσω ακτή θα νοικιάσω μια μηχανή ………..και βλέπουμε

Ο χαμηλός φωτισμός τον κούρασε στην ανάγνωση. Ξαπόστασε για λίγο σε αυτό το μακρύ δρόμο των αναμνήσεων . Δε ξεκουράστηκε όμως για πολύ. Στο νου του ήρθε πάλι ο Αμαζόνιος. Καταράστηκε τη στιγμή που έβαλε την αγάπη του για την ομάδα πάνω από την ίδια του τη ζωή . Άξιζε τον κόπο? Θυμήθηκε τον τρόμο μπροστά στα δόντια του αλιγάτορα, τη φτώχεια γύρω του , την ελονοσία που στεκόταν απειλή στο διάβα του, τις κακουχίες που έζησε διασχίζοντας τον αφιλόξενο ποταμό. …..

Το κουδούνι της εξώπορτας διέκοψε τις σκέψεις του. Η Πολυαγαπημένη του αδελφή του έφερε ένα πιάτο φαί και εκείνος την υποδέχτηκε με ένα ζεστό χαμόγελο. Η γλυκιά του αδερφούλα πόσο θα τον μισούσε αν μάθαινε ότι μπορούσε να χάσει τη ζωή του υποβάλλοντας τον εαυτό του σε τέτοια παιδαριώδη παιχνίδια επιβίωσης για το τίποτα. Την αγκάλιασε δυνατά για να καταλαγιάσει μέσα του η απόγνωση. ….Εκείνη προσφέρθηκε να του συγυρίσει λίγο το σπίτι. Ο γιος της που την συνόδευε βγήκε στην αυλιτσα να παίξει λίγο μπάλα. Αυτός πάλι έπιασε το ημερολόγιο στα χέρια του

14η μέρα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο νοίκιασα μισοτιμής μια τσοπερ του 2ου παγκοσμίου πολέμου για τις μετακινήσεις μου. Διέσχισα τις απέραντες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης του βραζιλιάνικου νότου. Είδα φωτεινά πρόσωπα που χαμογελούσαν στο θάνατο , είδα την ελπίδα να γεννιέται μέσα από τις στάχτες. Οραματίστηκα μια ενωμένη λατινική Αμερική. Σκέπτομαι να παραιτηθώ από το σκαουτινγκ, λέω να βγω στο αντάρτικο.

16η μέρα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο με πνίγει ο θυμος…..Καταραμενε πρόεδρε… σου ζητώ λεφτά να κινηθώ και εσύ με αγνοείς επιδεικτικά. Φήμες στα αυτιά μου φτάνουν ότι ο ΣΚΡΟΥΤΖ ζήτησε από μεταγραφικό στόχο της ομάδας να καλύψει μέρος του ποσού της μεταγραφής του…αν είναι δυνατόν… Όργωσα τα γήπεδα των τοπικών πρωταθλημάτων εδώ στο Ρίο και βρήκα κάποια φιντάνια. Μου άρεσε ένα συμπαθές μαυράκι ο Παρασκευάς αλλά ασχολείται περισσότερο με διακίνηση κόκας και ξεκαθάρισμα λογαριασμών στις φαβελες. Κοιμήθηκα στην παράγκα της Καταλίνας της πόρνης. Με πήρε ο μορφέας αγκαλιά με τα στήθη της. Τι ονειρεμένο ύπνο έκανα μέσα σε αυτό το καλοσχηματισμένο μπούστο. Τελικά χωρίς βυζιά δεν υπάρχει παράδεισος …….

20η μέρα

Αγαπημένο ημερολόγιο έχω ξεμείνει εντελώς από φράγκα. Οι τελευταίες μου οικονομίες πήγαν για το ταξίδι μου στη Χιλή. Οποία πόρτα ομάδας να χτυπήσω για αμυντικούς τρώω άκυρο γιατί δίνω κοροιδιστικα λεφτά. Έχουν δίκιο. Ο αθεόφοβος με θέλει πάρων στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής να παρακολουθήσω τα παιχνίδια της Αιγύπτου και της Νέας Ζηλανδίας στο συνομοσπονδιών με ένα σμήνος από μέλισσες να βουίζουν πάνω από το κεφάλι μου. Για ποιο λόγο ? Με ποια λεφτά? Να φέρουμε κάνα σικαμπλα να μας φύγει νύχτα? Το αποφάσισα. Τέρμα με τα τερτίπια του. Θα μπω λαθρομετανάστης στο αμπάρι κάποιου πλοίου που ταξιδεύει για Ελλάδα αύριο το πρωι………Ελπιζω να τα καταφέρω παναγίτσα μου.

-Έλα να φας…..Ακουστηκε η γλυκιά φωνή της αδελφής του.

Αναδύθηκε στην επιφάνεια της πραγματικότητας. Άφησε πίσω του το σκοτεινό βυθό των σκέψεων του και κίνησε να φωνάξει τον ανιψιό του στο τραπέζι.

Στην αυλή το παιχνίδι με τη μπάλα έδινε και έπαιρνε. Ένα διπλό με τα παιδιά της γειτονιάς έχει στηθεί. Έμεινε να χαζεύει από το παράθυρο το ανιψιό του που ξεχώριζε στην άμυνα με τις τοποθετήσεις του, με το αρχοντικό του στυλ, με τις δυναμικές διεκδικήσεις του. Για μια στιγμή του θύμισε τον εαυτό του.
Ρε λες? Ψιθύρισε μέσα του και ύστερα επανέλαβε την ρητορική εκείνη ερώτηση πιο δυνατά.

Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του, ένα χαμόγελο ειλικρινής ικανοποίησης. Πήρε αμέσως τηλέφωνο.
– Νικό, σου βρήκα παίκτη. Αμυντικό κλάσης. Θα κάνει τη διαφορά. Δε θα στοιχίσει τίποτα.
– Katarxas….poy eisai re stelio, nomiza oti xathikes sto algeri for god’s shake!…. oute ena tilefwno na dw an zeis h’ petheneis !Anyway, kai to onoma autou?
– Μανωλας. Κώστας Μανωλάς

Μια νουβέλα του ειδήμονα εμπνευσμένη από το ρητό
«Ψάχνεις όλο το κόσμο για θησαυρούς και δε βλέπεις ότι υπάρχουν κάτω από τα πόδια σου»

Red Metal Jacket (Μερος Α’)

Red Metal Jacket (Μερος Α’) : Η άφιξη

Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι
Πυρπόλησαν το ρύζι
Στη Σαϊγκόν δεν μπόραγες να ζήσεις
Δε σου φτανε ο αέρας για να ζήσεις.
Τώρα κρυμμένος στο ποτάμι ανασαίνεις
Φο Μι Τσινχ ανασαίνεις
Ανασαίνεις με καλάμι με καλάμι…

Μάιος 2009: Άφιξη της αποστολής

Το σώμα κολλημένο στην άτρακτο. Τα χέρια μπουνιές. Ζόρι πολύ ζόρι και οι φλέβες πεταμένες στο πρόσωπο του Κυρ Σάββα. Οι μνήμες σαν να μυρίζουν ακόμα αίμα και μπαρούτι από τότε. Τα γυαλιά θαμπά να λούζονται από ιδρώτα και εκείνος να ξεροφυσαει βαριά σαν άλογο.

– Τι έχετε Κυρ Σάββα? Ρώτησε με κάποιο ενδιαφέρον ο Κυριάκος Παπαδόπουλος ΥΕΑ Α’ του ερυθρόλευκου τάγματος.

-Τίποτα αγόρι μου. Ο Σάββας με σβησμένη φωνή καθησύχασε το νεαρό και προσπάθησε να διώξει μακριά τις βλοσυρές εικόνες με τα ψηφιδωτά από πτώματα, το κουβάλημα του τραυματία συντρόφου στον ώμο , τους νεκρούς κιτρινιάρηδες μακάβριο αριθμό σε μια μακρά στατιστική θανάτου. Νάτος τώρα να γυρίζει πάλι πίσω στους εφιάλτες του , στη χώρα του ρυζιού με την δοξασμένη του παραλλαγή φορεμένη όπως τότε.

-Σβηστο επιτέλους ρε γαμω την πουτανα μου. Φώναξε ο Σάββας στον Φερναντο Μπελουτσι λοχία του τάγματος εθελοντών από την Αργεντινή
-Μας έχεις βρομίσει με το κωλοτσιγαρο σου ……

Ο Φερναντο σάλιωσε τις άκρες και έστριψε ένα από τα καλύτερα τσιγαριλίκια. Το κάπνιζε στα μουλωχτά μαζί με τον συνάδελφο ντουντου πίσω από τις αποσκευές.

-Αυτός ο κινητήρας του σκατοC130 μου έχει φάει τα αυτιά. Έχουμε προσγειωθεί εδώ και ώρα. Πότε θα κατέβουμε από το αεροπλάνο ρε hijo de puta. ?
– Περιμένουμε παράγγελμα από τον Δικα. Απάντησε αγκομαχώντας μέσα από μια βαριά μερακλίδικη ρουφηξιά ο Ντουντου.

Κοντά στη καταπακτή, στο πίσω μέρος του αεροπλάνου, έτοιμοι να πηδήσουν πρώτοι έξω σαν δοθεί το παράγγελμα ο υπολοχαγός Γκαλετι και ο λοχαγός Τζολε του 1ου λόχου ανταλλάσουν απόψεις επιχειρησιακού περιεχομένου καθώς και κάποια κολακευτικά σχόλια για το πρωτοπαλίκαρο τους που ζύγωσε διπλά τους.

– Κοίτα τον ρε μαλακα …..είπε με κάποια δόση αναγνώρισης ο Λουτσιάνο στον Πρεντραγκ δείχνοντας τον Στρατιώτη πεζικού Τάσο Παντο που ακόνιζε με προσοχή πάνω στη γυαλοπετρα το δοξασμένο του μαχαίρι …..
-Κομάντο ….απάντησε ο τζολε με κάποια περηφάνια ….θα κόψει πολλά πόδια στη μάχη αύριο …..

Ύστερα ο φυσικός αρχηγός του τάγματος σαν να βυθίστηκε πάλι στις ανησυχίες του

– Τι έχεις ρε μαλακα …τον ρώτησε ο Λουτσι με κάποιο συμπονετικό τόνο στη φωνή, σαν να ξερε.
– Τι να χω ρε πουστη μου …στα λελε μου ενώ έχω πάρει από το στρατηγό την απόφαση αποστρατείας να με σέρνουν με το ετσιθελω στη ζούγκλα …μου έκοψαν και την άδεια απολύσεως τα καθ ……

Σταμάτησε απότομα και αποφάσισε να ξεκόψει από τον εαυτό του την όποια διάθεση για παράπονο και θυμό γιατί δεν ήταν της παρούσης. Ο Λουτσιάνο έγνεψε συγκαταβατικά σαν να συμφωνούσε

– Άντρες εγερθείτε ! Ακούστηκε δυνατά το παράγγελμα από τον Σάββα ενώ οι μηχανές του αεροπλάνου σταμάτησαν και η καταπακτή άνοιξε . Ο Αντζας φίλησε για τελευταία φορά τη φωτογραφία της γυναίκας του και θυμήθηκε να τιμήσει την υπόσχεση που της έδωσε…. «Είναι η τελευταία μου μάχη αγάπη μου» της ψιθύρισε στο αυτί ανάμεσα στα αναφιλητά που συνόδευαν τον αποχαιρετισμό τους πίσω στη πατρίδα.

Ο Φερναντο πρόλαβε να σβήσει το τσιγάρο του και να το χώσει στη τσέπη στο χιτώνιο, ο Τζολε ίσιωσε με χάρη το μπερέ και ο Γκαλετι έδωσε προσοχή στο τάγμα ,ο Τάσος τεντώθηκε με μιας ενώ από το βάθος ξεπρόβαλε η αυστηρή φιγούρα του Ταγματάρχη Ερνεστο Βαλβερδε.

– Άνδρες τροχάδην έξω από το αεροπλάνο ….φώναξε…..και οι άνδρες ξεχύθηκαν στο διάδρομο προσγείωσης με βήμα μετέωρο ανάμεσα στη δόξα και την καταστροφή.

…..Συνεχίζεται

Ειδήμων

Τα δάκρυα του Μάτος

Μια νουβέλα στηριγμένη σε μαρτυρίες και μπολιασμένη με μυθοπλαστικά στοιχεια

Τα ματόκλαδα του σκέπαζαν τα υγρά του μάτια πριν την καταιγίδα. Χυμένος στην αναπαυτική του πολυθρόνα ισα που κρατούσε στο δεξί του χέρι το χαμηλό ποτήρι ξέχειλο με καρντού και με λίγο πάγο. Μέσα στη ζάλη του ποτού ένιωσε να παραιτείται και άφησε το ποτήρι να πέσει στο ξύλινο πάτωμα ακούγοντας το να κάνει ένα παιγνιδιάρικο ήχο καθώς κυλούσε μέχρι την μπαλκονόπορτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χάζεψε τα αφιερωμένα απολιθώματα των φίλων του γραμμένα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο πάνω στο μπανταρισμένο του πόδι.

«Αντρέ, γύρνα γρήγορα κοντά μας», Ζιλμπερτο Σιλβα
« Άλλη φορά να ξέρεις να πέφτεις σωστά στο χόρτο φίλε, καλή ανάρρωση» Γιώργος Καραγκούνης
« Άλλη μια ευκαιρία χαμένη… το ξέρω… αλλά η υγεία πάνω απ’ όλα… σε περιμένω» Τεν Κατε
« Να είσαι πάντα καλά αγαπημένε μου φίλε, καλή ξεκούραση σου εύχομαι μακρά και καλή ανάρρωση» Σιμαο Ματε τζούνιορ.

Έσφιξε με μένος την γροθιά του και έδωσε μια μπουνιά στη πολυθρόνα. Το συνοφρυωμένο του πρόσωπο πρόδιδε το πόνο και την οργή του.

– Ο μαύρος , ο υποκριτής , ο ψεύτης…..ούρλιαξε και η φωνή του που αντιλαλούσε μέσα στο άδειο και κρύο του δωμάτιο επέστρεφε στα αυτιά του μεγεθύνοντας το θυμό του.

– Ήρθε από την Μοζαμβίκη να μου φράξει τη πορεία προς το θρίαμβο , την καθιέρωση , την αποθέωση, Ποιο? Ένα συμπαθές μαυράκι που ξέρει να γλύφει καλά τους από πάνω του……μονολόγησε εξαντλημένος με σβησμένη και τρεμάμενη φωνή.

Άρπαξε τις πατερίτσες και περπάτησε άγαρμπα προς την μπαλκονόπορτα. Ήθελε να πάρει λίγο αέρα….να συνέρθει. Έμοιαζε απροστάτευτος στο χείλος του μπαλκονιού του και για λίγο σκέφτηκε να αφήσει το σπασμένο του κορμί ελεύθερο στο κενό να θρυμματιστεί πάνω στα βράχια που αμύνονταν λυσσασμένα από την επίθεση των κυμάτων. Το παιδικό τραύμα ζωντάνεψε απότομα μπροστά του

Θυμήθηκε τα χρόνια της φαβελας όταν το λευκό πιτσιρίκι με τα κόκκινα σγουρά μαλλιά ξεχώριζε ανάμεσα στου μαύρους συνομήλικους του. Το δυνατό του σουτ έστελνε με μαθηματική ακρίβεια τη μπάλα να τραντάξει το τοίχο μέσα στο σχηματισμένο με κιμωλία αυτοσχέδιο τέρμα και ο παιδικός του πανηγυρισμός έξαλλος και αθώος σκόρπιζε τη ζήλια στους μικρούς του συμπαίκτες.

Έφερε στη μνήμη του τον Ανχελ τον αρχηγό της συμμορίας στη πόλη του θεού. Δε μπορούσε να χωνέψει την ποιότητα του λευκού με το μαγικό πόδι που έκανε γιογιό τους μαύρους αδελφούς του εκείνη την καλοκαιρινή μέρα πάνω στη πυρωμένη άμμο της κόπα καμπάνα.

Ο Άνχελ τον έσυρε με βία στο κέντρο του αμμόλοφου και τον έθαψε βαθιά μέσα στην άμμο. Άφησε μόνο το κεφάλι του να προεξέχει. Πήρε τη μπάλα και άρχισε να τη προσγειώνει με δύναμη στα μούτρα του μέχρι εκείνα να ματώσουν. Το αίμα κυλούσε ζεστό και λέρωνε το χώμα.

Άφησε τα δάκρυα του να ποτίσουν τη θάλασσα και βαθιά μέσα στη ψυχή του άκουγε δυο διαφορετικές φωνές να φωνάζουν περιπαικτικά σε ένα σατανικό μονότονο τόνο «Κλάψε , Κλάψε , Κλάψε»……..Και ήταν οι φωνές του Ανχελ και του Σιμαο που μπερδεύονταν στα αυτιά του, σε ακανόνιστες εντάσεις και ρυθμούς, για πολύ ώρα ακόμα παντρεύοντας το χτες με το σήμερα……………..

…….Ειδήμων

Η sexy Θεία Τοροσίδη

Το γεγονός απο μόνο του είναι είδηση, όταν μια θεία ποδοσφαιριστή γράφει βιβλίο για τον ανηψιό της. Πόσο μάλλον όταν γράφει μέσα πιπεράτα reality περιστατικά όπως οτι ο ποδοσφαιριστής κάτω απο τη λάμψη της δόξας έχει αλλάξει ως άνθρωπος κι έχει γίνει δούλος του χρήματος, συχνάζει σε μπαρ και γκομενίζει.

Γενικά στηρίζουμε θείες δεξιών μπακ που γράφουν βιβλία και ευχόμαστε στο μέλλον και οι θείες του Γεωργέα και του Τάσου Πάντου να εκδώσουν αμέτρητα μπεστ σέλλερς.

Η θεία λοιπόν, η Ρένα Μάνιου, στο βιβλίο «Τρέχα Βασίλη» (ευτυχώς που δεν το ονόμασε και το γλυκό μου το δεξί μπακ δε στρίβει) το οποίο εννοείται δεν έχουμε διαβάσει παρόλαυτα θα το κρίνουμε, λέει φοβερά πράγματα, ενδεικτικά για το τί συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

σέξι ή οχι? εσύ αποφασίζεις,
εγώ πάντως απο το sexy στον τίτλο πήρα καμια 300 επισκέψεις

Εν ολίγοις, η θεία που είναι δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό, ισχυρίζεται πως πίσω στις εποχές που ο Τοροσίδης διαμαρτυρόταν που ήταν αναπληρωματικός στην Ξάνθη, η μεσολάβηση της και ένα τηλεφώνημα στον πρόεδρο της ομάδας έφτανε για να κερδίσει τη θέση βασικού.

Τί έχετε να πείτε κύριε Πανόπουλε?

Δώσαμε χαρτάκι στον προπονητή με τον Τοροσίδη βασικό?

Ε?

Ε?

Τέτοια ακούει ο Λαμπριάκος και καπνίζει το ένα μετά το άλλο.

Η θεία επίσης ισχυρίζεται πως πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της για να προωθήσει τον ανηψιό της. Χρησιμοποίησε τις γνωριμίες της ωστε να γράφουν οι δημοσιογράφοι μια κουβέντα για τον ανηψιό της το Βασιλάκη.

Φαντάζομαι ήδη τα άρθρα και τα πρωτοσέλιδα

«έβγαλε μάτια ο Τοροσίδης»

«νέο αστέρι ο Τοροσίδης σύντομα θα προκαλέσει το ενδιαφέρον των μεγάλων»

«το καλύτερο δεξί μπακ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ο ανηψιός ο Βασιλάκης, εμ συγγνώμη ο Τοροσίδης»

Οκ, δεν είχα ποτέ αμφιβολίες πως οι δυνατότητες των μάνατζερς είναι τεράστιες και ένας καλός μάνατζερ είναι προτιμότερος απο ποδοσφαιρικό ταλέντο, όμως είναι πάντοτε όμορφο να το διαβάζεις απο τους ίδιους που το παραδέχονται.

Βέβαια λέει και υπερβολές η θεία και βάζει και δικές της παπάτζες σίγουρα. Σίγουρα υπάρχουν και μεγάλα ταλέντα που χάθηκαν, γιατί δεν τους δώθηκαν οι ευκαιρίες. Να τα λεγε η θεία του Βύντρα αυτά, που τον βρίζει όποιος μιλάει ελληνικά, να πω έχει δίκιο. Αλλά για τον Τοροσίδη δε θα βρεις πολλούς να λένε οτι δεν αξίζει να παίζει στον Ολυμπιακό και στην Εθνική. Το δίκαιο να λέγεται.

Μόλις λαμβάνω κάτι απ τη ροή ειδήσεων

«κατάσκοπος της Γιουβέντους την Κυριακη για τον Τοροσίδη»

«δε διαψεύδει ο Μουρίνιο πως θέλει τον ανηψιό μου τον Τοροσίδη»

όμορφο περιστατικό με τη θεία στο μπαλκόνι

Ένα ακόμα ωραίο που λέει η Ρένα Μάνιου είναι οτι ο Τοροσίδης έκλαιγε στην αγκαλιά της (τυχερέ Τορο) γιατί ήταν Αεκτζής και οι κακοί πρόεδροι θέλανε να τονε στείλουνε σε αυτούς που σιχαίνεται.

Βδομάδες μετά θα δήλωνε πως υπέγραψε στην ομάδα της καρδιάς του, στον Ολυμπιακό.

Ε καλά, και τί περίμενες δηλαδή ρε προπονητή της εξέδρας να πει, ήρθα σε αυτούς που σιχαίνομαι αλλά είμαι Αεκτζής απο την κούνια μου? Όχι απλά σημειώνω πόσο υπέροχο είναι που η θεία του μας περιγράφει την ωραία κωλοτούμπα του Τοροσίδη.

Γιατί έγραψε το βιβλίο η θεία?

Γιατί λέει το καλό παιδάκι με τον ταπεινό χαρακτήρα έγινε αγνώμων που έχει θεό του το χρήμα.

Εντάξει βρε θεία και τι θέλεις να κάνει, να σκοτώνεται με τάκλιν και αγκωνιές μέσα στο γήπεδο, να του φωνάζουνε στην εξέδρα «βασίλη γερά γάμα τα μουνιά» και αυτός να γυρνάει σπίτι του και να πίνει κακάο με τα ξαδερφάκια του δίπλα στο τζάκι?

οι παλιές καλές εποχές που όλες οι Τοροσιδόφατσες είναι μαζεμένες γύρω απο το δέντρο και τραγουδάνε τα carolls.

Δε λέω, αγαπάμε τη συνέπεια, το ήθος και τον επαγγελματισμό του Βαζέχα που έπεφτε για ύπνο στις 10 το βράδυ και μόνο μετά τη νίκη στο Άμστερνταμ το έριξε έξω και ήπιε μια μπύρα.

Αλλά λατρεύουμε και το Τζόρτζ Μπέστ που μπεκρόπινε και νταλαβεριζόταν με τα καλύτερα μοντέλα.

Εν τέλει, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστεύουμε πως είναι καλοπροαίρετη η Ρένα Μάνιου, αλλά αγαπάμε Τοροσίδη.

Στηρίζουμε Τοροσίδη.

Γιατι τα δεξιά μπακ είναι οικογένεια και υπάρχει omerta. DON’T MESS WITH US

Για όσους ανησυχούν και μπορεί να κάνουν και κακό ύπνο, η θεία τελικά συμφιλιώθηκε με το Βασίλη, είναι όλοι αγαπημένοι, τελικά ήταν κακοήθειες όσα λέγονταν για μπαρ και λοιπά, και όλοι είναι χαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Η θεία έχει και μπλογκ παρεπιπτόντως όπου γράφει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο.

πηγες:

ένα άρθρο του sport24

ένα πιο πρόσφατο της espresso (δεν τη διαβάζω εγώ, ένας φίλος μου μου είπε)

μια δημοσίευση του betstories

………Λουκάς Βύντρα οεο οε οο!!!!!

Όταν η κυρα Μαρία η μαμή που είχε ξεγεννήσει όλο το Γκύζι σήκωνε στο αέρα τον μικρό Γιαννάκη και η λεχώνα με την πλάτη κολλημένη στο υγρό πάτωμα και τις φλέβες τεντωμένες από την πίεση χάριζε στον εαυτό της ένα όμορφο χαμόγελο, λίγα μέτρα πιο κάτω από την φτωχογειτονιά ακούγονταν χαρές και πανηγύρια, συνθήματα και εμβατήρια που συνόδευαν το γκολ του Αριστείδη Καμάρα στο μεγάλο ημιτελικό των τριφυλλοφόρων με τον Ερυθρό Αστέρα. Λίγα λεπτά αργότερα ο ευτυχισμένος πατέρας θα εισβάλει στο δωμάτιο και θα αντικρίσει το νεογέννητο παιδί του. Θα το πάρει αγκαλιά έτσι άπλυτο μέσα στα αίματα και τα μητρικά υγρά και σε ένα ενσταντανέ αδρεναλίνης και ανείπωτης χαράς θα του φωνάξει στο μικρό του αυτάκι. « Τους γαμήσαμε, πουτσαρά μου»
Στην οικογένεια του Τάκη του περιπτερά επικρατούσαν φιλελεύθερες αντιλήψεις. Όλοι είχαν δικαίωμα να διαλέξουν ο,τι επιθυμούσαν στη ζωή του κόντρα στο συντηρητικό ρεύμα των δύσκολων εκείνων καιρών. Σε ένα πράγμα ήταν ανένδοτος ο Τάκης. Σε ό,τι αφορούσε την μεγάλη πράσινη ιδέα…το καμάρι της Αθήνας, το περήφανο τριφύλλι, τον Παναθηναϊκό. Γι αυτό φρόντισε να πάρει στο γήπεδο μαζί του τον μικρό Γιαννάκη όταν αυτός δεν είχε ακόμα εγκαταλείψει την πιπίλα του. Τα μικρά στρογγυλά μάτια του Γιαννάκη φώτισαν με δέος στη θέα της ιστορικής λεωφόρου. Η μικρή του καρδιά χτυπούσε σε επικίνδυνους ρυθμούς στο ίδιο τέμπο με την παλλόμενη εξέδρα και ο Κυρ Τάκης επιδείκνυε τον εκκολαπτόμενο βαζέλα που κράταγε στα χέρια του με μεγάλη υπερηφάνεια στους ομοϊδεάτες του. Το πρώτο βάπτισμα για το μικρό Γιαννάκη ήταν άκρως επιτυχημένο. Δεν είχαν περάσει ούτε 30 λεπτά από την έναρξη του αγώνα και το κοράκι με τα μαύρα δεν σφύριζε πεντακάθαρο πέναλτι στο στρατηγό Δομάζο όταν το μωρό πρότεινε με περίσσια άνεση τον μεσαίο και ξέρασε μητρικό γάλα στη πράσινη σαλιάρα του. Ο Κυρ Τάκης ένιωσε μια παράξενη περηφάνια και τότε ο Γιαννάκης άκουσε την προσφώνηση για δεύτερη φορά
« Έτσι πουτσαρά μου»
Το γήπεδο για τον Γιαννάκη έγινε το δεύτερο , αν όχι το πρώτο, σπίτι του. Αμέτρητες κοπάνες από το σχολείο για τα ματς της Τετάρτης και αμέτρητα σκισίματα στα γόνατα στη προσπάθεια να υπερπηδήσει τα συρματοπλέγματα μέσα από τον τάφο του ινδού και να βρεθεί με ένα σάλτο στις ανατολικές εξέδρες. Ο Γιαννάκης δεν θα έχανε παιχνίδι ακόμα και αν η γη γυρνούσε ανάποδα.
Ύστερα από τον θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το περίπτερο μπροστά από τις προσφυγικές κατοικίες. Όταν του φέρνανε τον καθημερινό τύπο κρέμαγε σε πρώτη θέα μόνο τα πρωτοσέλιδα της πράσινης φυλλάδας. Αν κάποιος άτυχος γαύρος έκανε το λάθος να του παραγγείλει το κόκκινο τύπο εκείνος έπαιρνε ένα γεμάτο σαρδόνιο χαμόγελο, τέντωνε το κορμί του έξω από το παράθυρο του περιπτέρου, κόλλαγε το τρεμάμενο στόμα του στο ιδρωμένο αυτί του αντιπάλου , έπαιρνε βλέμμα απειλής και του πέρναγε στη μασχάλη με βία την κιτρινισμένη και σκισμένη κόκκινη εφημερίδα. « Δε σε χάλασε όταν σε πείρα κυνηγητό στη στουρνάρι τις προάλλες ψευτομαγκα» του ψέλλιζε με νόημα και ο πελάτης κοιτούσε σαστισμένος τον Γιαννάκη να ξεσπάει σε ένα ακατάληπτο γρύλισμα λυσσασμένου σκύλου.
Όταν έκλεινε το περίπτερο έτρεχε στο σύνδεσμο να βρεθεί με τα παιδιά. Μαζί τους οργάνωνε την επόμενη εξόρμηση με την ομάδα και σκαρφίζονταν καινούργια συνθήματα αφιερωμένα στον μισητό δαφνοστεφανωμένο. Διατέλεσε χρόνια σημαιοφόρος μπροστά από το πέταλο ενώ έμεινε γνωστός στη 13 ως ο «μαέστρος» καθώς έπαιρνε αυτόβουλα το ρόλο του συντονιστή της βάρβαρης χορωδίας. Πρώτος σε όλα ο Γιαννάκης, στο καυγά , στην υπεράσπιση της πράσινης τιμής, πρώτος στο μπαρ κάτω από τη λεωφόρο να κατεβάζει μπύρες πριν τον αγώνα, πρώτος στις πορείες, πρώτος στο να ανακαλύπτει αποδιοπομπαίους τράγους για τα κακώς κείμενα στους πράσινους κόλπους, πρώτος σε όλα, ο απόλυτος πράσινος οπαδός.
Η απόφαση από το σωματείο για οριστική ρήξη με τον Τζιγγερ και αποχή από το ιστορικό πέταλο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο του Γιαννάκη. Αν και πολλές φορές, από την αρχή της σεζόν, έφτανε έξω από τα γκισέ, μάλλον από συνήθεια, τελικά δεν έπαιρνε εισιτήριο σεβόμενος την συλλογική εντολή. Καλύτερα αποχή παρά προδότης, ψιθύριζε στον εαυτό του και γύριζε την πλάτη. Όμως τίποτα στην καθημερινότητα του δεν θύμιζε τον παλιό καλό καιρό. Μόνιμα κατσουφιασμένος δε παρέκκλινε ποτέ από την πορεία σπίτι-δουλεία και τουμπαλιν ενώ κάθε Κυριακή ζούσε την πρωτόγνωρα δυσάρεστη εμπειρία για τον ίδιο να παρακολουθεί την αγαπημένη του πράσινη αρμάδα από την τηλεόραση, xωρίς εναγκαλισμούς με τα αδέρφια του, χωρίς το πλαστικό ποτήρι μπύρα ανά χείρας, χωρίς το λάβαρο, χωρίς το τσούξιμο στα μάτια από το καπνογόνο και το γδάρσιμο στο φάρυγγα από τις πρησμένες φωνητικές του χορδές να σέρνουν το χορό στα πράσινα τραγούδια.
Ούτε καν η Κυρα του η Κούλα δεν άντεχε να τον βλέπει έτσι. Δεν ήταν αυτός ο ελαττωματικός άνδρας που αγάπησε, το αιώνιο παιδί που έτρεχε στα γήπεδα και τον μάζευε από το σύνδεσμο κάθε βράδυ λιωμένο στο ποτό. « Κοιτά πως σε καταντήσανε Γιαννάκη , υποχείριο, μακριά από το γήπεδο για μαλακίες» φώναξε στον καθρέφτη του και ταυτόχρονα αναθεμάτισε τον εαυτό του. Ο εγωισμός του είχε πληγωθεί, θα πορευτεί μόνος του πια, ανεξάρτητος, θα γυρίσει στα παλιά του λημέρια, έστω και μόνος. Τίποτα δε θα του στερήσει πια το γήπεδο.
Πρέπει να πάρει τζούρα από το φρεσκοποτισμενο ταρτάν άμεσα. Πηγαίνει στο γήπεδο με βήμα γοργό. Το κεφάλι σκυφτό. Θα περάσει ανάμεσα από τους οργανωμένους αδελφούς σαν αίλουρος, σβέλτα. Ταχυπαλμία. Κανένας δεν πρέπει να πάρει είδηση τον απεργοσπάστη. Τα κατάφερε. Ανεβαίνει τα τσιμεντένια σκαλιά και περνάει στο άνω διάζωμα στην καθιερωμένη θέση του. Σηκώνεται και παίρνει μια μεγάλη αναπνοή. Το χόρτο μυρίζει σαν το μουσκεμένο αιδοίο της πληγωμένης ερωμένης του. Θα πλαγιάσει σήμερα μαζί της ύστερα από καιρό. Δείχνει ευτυχισμένος. Χτες όσοι παρακολουθήσατε το παιχνίδι του βαζελου θα τον είδατε στην άδεια 13, στο κοντινό πριν την έναρξη, το παλικάρι με το τραχύ πρόσωπο και το λιγδιασμένο μαλλί να μασάει πασαντεμπο και να πετάει τα τσόφλια στη τσέπη του ζαρωμένου πέτσινου μπουφάν του.
Στο γήπεδο σιωπή, νέκρα. Αρχίζει να νιώθει άβολα ο Γιαννάκης. Σηκώνεται από τη θέση του και ύστερα κάθεται αμέσως. Τεντώνεται, ταλαντεύεται δεξιά αριστερά, φυσά, ξεφυσά, είναι μόνος, είναι διαφορετικά. Το παιχνίδι αρχίζει. Ατομικός ξεσηκωμός. Ορθώνεται φουσκώνει τα πνευμόνια του και αρχίζει από συνήθεια. « ,,,,,ο Θρύλος και ο Πειραιάς». Ύστερα πάλι πιο δυνατά. Και μετά…… οπισθοχωρεί ένα απότομο φειντ αουτ από το χαλασμένο γραμμόφωνο. Δεν τον ακολουθεί κανείς. Είναι μόνος ο Γιαννάκης. Στο κάτω διάζωμα κάποιος πατέρας κλείνει τα αυτιά στο μπόμπιρα του και κοιτά με περιφρόνηση τον Γιαννάκη. «φλώροι» ψιθυρίζει ο Γιαννάκης ενώ του αποκρίνεται με ένα ειρωνικό μειδίαμα. «Αν ζούσε ο Κυρ Τάκης θα τον είχε στείλει στο διάολο, τον φλώρο» συνεχίζει και κοιτά τον ουρανό σαν να απευθύνεται στο πατέρα του.
Ο Γιαννάκης κάθεται ήσυχος. Για πρώτη φορά χυμένος στο κάθισμα του κάθεται ήρεμος. «Πούστη Τζιγγερ το κατάντησες εκκλησία» αναφωνεί. Το παιχνίδι συνεχίζεται. Η ομάδα δείχνει σοβαρή αλλά ποιος ασχολείται με την μπάλα τώρα. Ο Γιαννάκης είναι αλλού. Ανακατεύεται, ζαλίζεται, το κεφάλι του φέρνει βόλτες. Διπλώνεται στα γόνατα του. Το Στομάχι του τον παιδεύει. Πρώτο γκολ. Ενστικτώδες σάλτο και χαρακτηριστικός πανηγυρισμός με υψωμένη γροθιά στον αέρα και ύστερα το πρώτο μεγάλο σοκ. «That’s the way, the way, the way I like it oh oho» ακούγεται από τα μεγάφωνα. Όλοι λικνίζονται στους ρυθμούς της Ντίσκο. Ανώμαλη προσγείωση, το στόμα του σε πλήρη διαστολή και τα μάτια καρφωμένα στο κενό, απίστευτο, οδυνηρό, κατάντια. Ο Γιαννάκης δεν θα τραγουδήσει για πρώτη φορά στη ζωή του στα γήπεδα τον δοξασμένο ύμνο μετά το γκολ, ένας μικρός θάνατος. Το κεφάλι του γυρίζει σαν διαολομένο τρενάκι του λούνα παρκ. Αναστροφή 180 μοιρών, τρέλα, ο Γιαννάκης αλλάζει, ο Γιαννάκης μεταμορφώνεται, ο Γιαννάκης αιμορραγεί. Τρέλα και ξέσπασμα σε ακατάσχετο δυνατό χαχανητό. Δεύτερο γκολ και ο Γιαννάκης λικνίζεται στα τραγούδια του G-Pol. Τρέλα.
Το ρολόι σημαδεύει το 80’ λεπτό και το συνώνυμο με την αμπαλοσυνη, το μαύρο πρόβατο, η κατάρα της ομάδας , το μέγα λάθος της ποδοσφαιρικής φύσης σύμφωνα με το Γιαννάκη παίρνει την μπάλα σε μια επέλαση από τα δεξιά, περνάει τρεις παίχτες και κάνει σέντρα σουτ. Το γήπεδο, το ήσυχο γήπεδο που θυμίζει μέχρι εκείνη την στιγμή κοινό στο μέγαρο μουσικής εκστασιάζεται για πρώτη φορά. «Λουκάς βυντρα οεοεοο, Λουκάς Βυντρα…». Τρέλα. Απόλυτο Σοκ. Ο Γιαννάκης σηκώνεται από την θέση του. Τρέλα. Κατεβαίνει στο κάτω διάζωμα με δυο μεγάλα σάλτα σαν αρπακτικό. Τρέλα. Τεντώνεται στα Κάγκελα και χώνει την μούρη του ανάμεσα τους. Ο Βυντρα περνάει από δίπλα του. Τρέλα. Φουσκώνει τα στήθη του και φωνάζει με όλη του την δυναμη «ΛΟΥΚΑΑΑΑ». Τρέλα. Ο Βυντρα γυρίζει και τον κοιτά με περιέργεια. Η στραπατσαρισμένη φωνή του Γιαννάκη ,αλλοιωμένη , αγνώριστη ακούγεται πιο δυνατή από ποτέ .
«ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΕΣ ΠΟΥΤΣΑΡΑ ΜΟΥ». Τρέλα

….μια πρασινη ιστορια απο τον ειδημονα της μπαλας!

Το παιδικό τραύμα του Ροντριγκο Αρτσούμπι

Ήρθε λέει ο Ροντρίγκο Αρτσουμπι, που έχει και ελληνικές ρίζες, στον Ολυμπιακό και δήλωσε ότι ήταν πάντα γαυρος από τα γεννοφάσκια του όταν ο αδελφός της μητέρας του από την Χίο του χάρισε μια φανέλα των κόκκινων. Εγώ αμέσως θυμήθηκα την παρακάτω ιστορία.

«Ήταν απομεσήμερο όταν ο Παπά Βαγγελης χτύπησε την Καμπάνα του Αγίου Νικόλα για το εσπερινό κάλεσμα των πιστών και ο ήχος της θα ήταν ο τελευταίος που θα ακούγονταν στο χωριό τουλάχιστον μέχρι που εκτελέστηκε το κρίσιμο πέναλτι. Το κάτω βρονταδο έπαιζε τοπικό ντέρμπι με τη γειτονία του πάνω. Στη πλατεία του χωριού μπρος την εκκλησιά είχαν στηθεί τα αυτοσχέδια τέρματα από τενεκέδες. Το ματς ήταν σκληρό και τα μαρκαρίσματα έδιναν και έπαιρναν. Ανάμεσα στα πιτσιρίκια με τα κοντά παντελονάκια και τις φανέλες των ηρώων κολλημένες στο μουσκεμένο δέρμα τους ξεχώριζε ο Ροντρίγκο ο αργεντινός. Κοκαλιάρικο και κοντό παιδάκι σε σχέση με του συνομήλικους του αλλά ευέλικτο με ένα πλούσιο παλμαρε από βιρτουοζικες κινήσεις στο παιχνίδι του. Κάθε καλοκαίρι επισκεπτόταν τον θειο του στη Χίο αφήνοντας για λίγο την χώρα του ταγκό αλλά ποτέ δεν άφηνε πίσω την αγαπημένη του ασχολία, να παίζει ποδόσφαιρο. Όλοι τον ήθελαν στην ομάδα τους γιατί το ταλέντο του δε μπορούσε να συγκριθεί με κανενός άλλου και έδινε συγκριτικό πλεονέκτημα σε όποιον τον είχε συμπαίκτη. Η αλήθεια είναι ότι τον φθονούσαν. Περισσότερο ο Γιαννάκης ο γιος του χασάπη. Ένα υπέρβαρο κοκκινομάλλικο με φακίδες που ολημερίς μασούσε μια μαστίχα στο στόμα του και έφτυνε πιο μακριά από κάθε άλλο συνομήλικο του. Ο Γιαννάκης είχε πρόωρη ανάπτυξη και με την επιβλητική του παρουσία αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο για τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν ο άρχοντας του νησιού, τουλάχιστον έτσι ένιωθε, μέχρι που κάθε καλοκαίρι ερχόταν ο αργεντινός που με την γοητεία του Λατίνου μπαλαδορου κέρδιζε τα επιφωνήματα θαυμασμού από τους άσπονδους φίλους του.

Σε μια φάση του αγώνα εκεί που όλα θα κρίνονταν από ένα γκολ ο Ροντρίγκο με συνεχόμενες ντρίπλες αδειάζει τους αντιπάλους και τους στέλνει χάμου να γευτούν το χώμα. Όλα ήταν προσχεδιασμένα, θα πέρναγε τον τερματοφύλακα και ύστερα θα έστελνε την μπάλα να περάσει την νοητή γραμμή του τέρματος και τελειώνοντας θα πανηγύριζε με προτεταμένο το δείκτη και σηκωμένο τον αντίχειρα σαν πιστολέρο μιμούμενος τον αγαπημένο του παίκτη την φανέλα του οποίου φόραγε στο συγκεκριμένο παιχνίδι, του Νίκου Τσιαντακη. Είναι σίγουρο ότι όλα κάπως έτσι θα εξελίσσονταν αν δεν έκοβε το δρόμο του Ροντρίγκο προς το γκολ ο Γιαννάκης που έκανε έξοδο από το τέρμα σαν μαινόμενος ταύρος και ύστερα άφησε το παχύσαρκο κορμί του να γδάρει το έδαφος και τα χοντροκομμένα πόδια του γεμάτα από πληγές έπεσαν με τέτοια δύναμη πάνω σε εκείνα του αργεντινού που τον σήκωσαν στον αέρα και ύστερα εκείνος προσγειώθηκε χαμου σαν το νεκρό πουλάρι. Όλοι πάγωσαν από τον βρόντο της προσγείωσης, Οι παππούδες στο καφενείο σταμάτησαν να παίζουν την πρέφα τους , η κυρία Κούλα από το διπλανό σπίτι δε πρόλαβε να κεράσει την Κυρά Μαρία που είχε έρθει να την επισκεφτεί για κουτσομπολιό ένα ποτήρι σούμα όταν βγήκε στο περβάζι να δει τι συμβαίνει ενώ ο φαντάρος πιο πέρα μόλις είχε στρίψει το τσιγάρο του όταν και αυτός έμεινε παγωμένος στη θεά του Ροντρίγκο που σφάδαζε στο έδαφος

Mπάλα στο Βροντάδο

Συμπαίκτες και αντίπαλοι συγκεντρώθηκαν πάνω από τον αργεντινό. Η ανάσα τους είχε κοπεί για λίγα δεύτερα μέχρι να βεβαιωθούν ότι ο Ροντρίγκο ήταν καλά. Ο Γιαννάκης σκούπισε νωχελικά την φανέλα του Βαντσικ που φορούσε για να διώξει την σκόνη από πάνω του. Μασουλούσε ένα κομμάτι μαστίχα όταν και πλησίασε τον Ροντρίγκο. Κορδώθηκε από πάνω του και άφησε τις στάλες από τον ιδρώτα του να λούσουν το πρόσωπο του ισοπεδωμένου μπαλαδορου. Ύστερα έφτυσε την μαστίχα και γέλασε περιπαικτικά. « Σήκω ρε βλαμμένο. Η μπάλα είναι για άνδρες.» είπε με ύφος ειρωνικό και ήταν η πρώτη φορά που όλοι εκεί γύρω ευχήθηκαν να του κόψουν ο λαρύγγι. Αλλά σώπασαν. Μόνο ένα χαμόγελο ανακούφισης ζωγράφισε τα πρόσωπα τους όταν ο Ροντρίγκο σηκώθηκε από το έδαφος. Ευτυχώς δεν είχε πάθει τίποτα. Ένας περαστικός και τελευταίος μορφασμός πόνου έδωσε την θέση του στο βλέμμα αποφασιστικότητας , στο βλέμμα του εκδικητή. Ο Ροντρίγκο πήρε την μπάλα και την έστησε στο σημείο του πέναλτι. Απέναντι του ο Γιαννάκης τέντωνε τα ακροδάχτυλα του σε πλήρη ετοιμότητα. Ύστερα ακούστηκε ο ήχος της καμπάνας και μετά απλώθηκε σιωπή. Ακούστηκε μονό το ποδοβολητό του Ροντρίγκο που έτρεξε προς την μπάλα και την σούταρε με δύναμη σημαδεύοντας την γωνία του Γιαννάκη. Ο τελευταίος έμεινε άγαλμα, ακούνητος στη θέση του παρακολουθώντας την πορεία της και όταν πια βεβαιώθηκε ότι είχε φύγει μέτρα μακριά από το δεξί τενεκέ γέλασε τόσο δυνατά και με τέτοια κακία που ο Κυρ Μηνάς ο παλαιοπώλης που παρακολούθησε την φάση ένιωσε εκείνο το σφίξιμο στη κοιλιά που είχε νιώσει όταν οι γερμανοί πάτησαν το πόδι τους στο χωριό.

Οι παππούδες στο καφενείο συνέχισαν την παρτίδα, η κυρά Μαρία έπινε την πρώτη γουλιά από το ποτήρι της πριν ανοίξει το βρομόστομα της και πει τα πάντα στην κούλα που ταυτόχρονα έκλεινε το παράθυρο για τα αδιάκριτα μάτια των περαστικών και ο φαντάρος έπαιρνε την πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο του όταν ο Ροντρίγκο έβγαζε την φανέλα του να σκουπίσει τον ιδρώτα του εκεί στη μέση του δρόμου ταπεινωμένος και μόνος. Δεν ξαναπάτησε το πόδι του στο νησί μέχρι που άκουσε το ενδιαφέρον του θρύλου. Υπέγραψε και πήρε το πρώτο αεροπλάνο για Χίο. Βρήκε τον Γιαννάκη που πια δουλεύει στο σουβλατζίδικο του πατέρα του, το πιο φημισμένο στο βρονταδο. Ενώ πιτσιρίκια μαζεύτηκαν γύρω από τον Αρτσουμπι για αυτόγραφο εκείνος απτόητος έκανε αυτό που χρόνια τώρα ονειρεύονταν. Μπήκε στο μαγαζί και αντίκρισε τον Γιαννάκη ίδιο και απαράλλακτο να μασά την μαστίχα του. Πριν ο τελευταίος καταλάβει την ταυτότητα του παράξενου επισκέπτη είδε την λερωμένη και φθαρμένη εκείνη παιδική φανέλα του Τσιαντακη να προσγειώνεται στη μούρη του.
«Καμιά πράσινη φανέλα δε θα με σταματήσει πια» φώναξε στον εμβρόντητο χοντρόπετσο σουβλατζη . «Ραντεβού στη λεωφόρο» και τα λόγια του έμοιαζαν σαν επιμύθιο την όλης ιστορίας ή σαν σκοπός ζωής. »

(Εξιστορησε ο Ειδημων την Μπαλας)

Όταν συνάντησα τον Σωτήρη Νίνη.

Χτες συνάντησα τον φίλο μου τον Νινη. Δεν είναι και δύσκολο να τον προσεγγίσεις στις μέρες που διανύουμε. Δηλαδή πιο εύκολο είναι να συναντήσεις το Νινη παρά τον Ψωμιάδη στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.. Τον συνάντησα σε μια εκδήλωση του Νες Κουίκ να μοιράζει αυτόγραφα σε ανήλικους θαυμαστές του. Βρήκα την ευκαιρία να τον πλησιάσω και να του ψιθυρίσω κάποια πράγματα στο αυτί. Ο τόνος της συνομιλίας μας ήταν περά για πέρα φιλικός και συμβουλευτικός

– Θα στο πω ευθέως. Εξαφανίσου από προσώπου γης. Δηλαδή βγάλε ταμπέλα κλειστών λόγο υπερβολικής έκθεσης στον τύπο και φύγε διακοπές. Δε θέλω να δω την εφηβική σου μουρακλα ξανά ρε παιδί μου… άρχισα να του τα ψέλνω λίγο απότομα, είναι αλήθεια.

-Καταρχάς σε συμπαθώ. Να το ξέρεις ότι ίσως να έχεις και ταλέντο. Αλλά ρε Σωτήρη δεν αντέχω να σε βλέπω κάθε μέρα σε όλα τα πράσινα πρωτοσέλιδα. Δε μπορεί να μου πασάρουν το παραμύθι ότι είσαι ο Μεσι της Ελλάδας και να τραβάω τις λιγοστές τρίχες στο κεφάλι μου. Με μαθηματική ακρίβεια θα με οδηγήσουν να σε μισήσω και δε πρέπει,…εδώ ο Σωτος φάνηκε λίγο σαστισμένος αλλά εγώ δε πτοήθηκα

-Φίλε μου Σωτήρη σε παρακαλώ σταμάτα να πηγαίνεις σε κάθε εκδήλωση δημοτικών σχολείων για να μοιράζεις μετάλλια και τιμητικά βραβεία σε μικρούς μαθητές. Όχι μόνο τρομάζω να ξεχωρίσω σαν βλέπω σχετικά ρεπορτάζ στην τιβί τον μαθητή από αυτόν που απονέμει το βραβείο αλλά σε λίγο θα νομίζω ότι είσαι φτασμένος και αναγνωρισμένος βετεράνος στα 17 σου…ύστερα του εξιστόρησα το προσωπικό μου πόνο

-Νομίζω, αγαπητέ Σωτήρη, ότι φλερτάρω με τάσεις τρέλας ένα πράγμα. Ξυπνώ και βλέπω παντού φαντάσματα του Νινη, κάτι σαν αυτά του Γκόγια. Ο Νίνος μοιράζει αυτόγραφα, ο Νινης υπογράφει νέα αναπροσαρμογή συμβολαίου, ο Νινης σήμερα πρωτογάμησε, ο Νινης πήρε 20 στη φυσική αγωγή, ο Νινης παίζει τάβλι στις ελεύθερες ώρες του με τον Ελινι Δημουτσο, ο Νινης είναι Κριός με ωροσκόπο ταύρο…ο Νινης είναι..Ημαρτον ρε αδελφέ μου. Δηλαδή να φανταστείς εύχομαι κάποιοι να δώσουν ένα τυχαίο παίχτη στην ομάδα σου μπας και σωθούμε από σένα και τα τερτίπια σου. Ξέρω δε φταις και εσύ αλλά λίγο ακόμα από την μουτσουνάδα σου να μου πλασάρουν και θα αυτοπυρποληθώ.
Γι αυτό αγορίνα μου φύγε, φύγε όσο μακριά μπορείς. Πάρε ένα αντίσκηνο και τράβα σε ερημική παραλία να σε κάψει ο ήλιος. Μην αφήσεις να σε κάψουν αυτοί.

Κατά την διάρκεια αυτού του παράλληλου μονολόγου ο Σωτήρης με άκουγε ολίγο απορημένος είναι αλήθεια αλλά με προσοχή με το γνωστό βλέμμα στο πάτωμα και το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη σαν τον Μιτς στο “so you think you can dance”. Δεν έβγαλε άχνα σαν τελείωσα απλά μουρμούρισε ένα ευχαριστώ και πρόταξε το χέρι του δίνοντας μου ένα αυτόγραφο.

Το πήρα βιαστικά και έφυγα γιατί 2 ντουλάπες συνοδοί μου έκαναν νόημα να αποχωρήσω και τρία πιτσιρίκια εκνευρισμένα που περίμεναν στην ουρά άρχισαν να μου κλωτσούν το πόδι. Πάραυτα ελπίζω να με ακούσει, για το καλό όλων μας.

Ο Σωτηρης με ενα παιδικο του φιλο αγκαλιτσα!