Ο χτύπος στην πόρτα της τουαλέτας συνεχής και έντονος.
– Άσε τα παιδιαρίσματα και βγες επιτέλους. Μας περιμένουν στο κατάστρωμα ώρα τώρα και εσύ κλεισμένος εδώ…….Δεν είναι σωστό! Επιτέλους λίγο επαγγελματισμός!
Κουλουριασμένος πάνω στο καμπινέ πιάνει το στομάχι του που διπλώνει σαν ναυτικός κόμπος. Ρεύεται αέρα προσπαθώντας να ελέγξει τις αναπνοές του. Στο τέλος παίρνει μια μεγάλη ανάσα και καταφέρνει να αποκριθεί στον μάνατζερ του με ένα προσποιητό καθησυχασμό.
– Τώρα βγαίνω…. Όλα καλά μην ανησυχείς!
…………….
Περιμένει την βαλίτσα του στην αίθουσα με τις αποσκευές. Αέρινος, στιλάτος σαν ροκ σταρ. Ναι! ξέρει ότι σε αυτό το επίπεδο δεν αποτελεί δα και μεταγραφή αεροδρομίου αλλά αλήθεια πόσες φόρες βούλιαξε το Χιθροου από άφιξη παίχτη.
Μαζεύει τη βαλίτσα του από το διάδρομο. Μικρή είναι. Μόνο τα απαραίτητα. Μαζί του όμως με τη φυγή του από τη πατρίδα παίρνει παράσημο την αναγνώριση , την ανταμοιβή των κόπων τόσων χρονών. Ήρθε η ώρα να φτάσει ψηλά. Να γυρίσει τη πλάτη του στις κακεντρέχειες, στις φήμες, στα πικρόχολα σχόλια του τύπου και του οπαδού, στις πιέσεις για να ανταποκριθεί σε ρόλους ήρωα μιας εξέδρας που δε του ταιριάζει που δε συμβαδίζει με τα όνειρα του.
Στις αφίξεις ο μάνατζερ του ανήσυχος και βιαστικός σαν από συνηθεια τον υποδέχεται με ένα επαγγελματικό ενθουσιασμό
– Τα καταφέραμε ρε. Τώρα θα δουν όλοι τι μπάλα θα παίξει ο Σοτις…….
Ανταποκρίνεται στο καλωσόρισμα του Μάνατζερ με μια πνιχτή αλλά ειλικρινή κραυγή και το πρόσωπο του μοιάζει εύθυμο και ευτυχισμένο.
– Λοιπόν θα πάμε στο Λίβερπουλ με τραίνο και μετά θα συναντήσουμε τον πρόεδρο να σε καλωσορίσει στο κότερο του. Εκεί θα υπογράψουμε και τα συμβόλαια …..τυπικά.
Είναι φορές που η ελεύθερη κατάδυση είναι απότομη και η πίεση συνθλιβεί το κρανίο. Η αλλαγή συναισθημάτων σε λούζει με κρύο ιδρώτα και ο φόβος έρχεται αιφνιδιαστικά χωρίς να γνωρίσεις πως θα τον αντιμετωπίσεις. Ξεροκαταπίνει και ένα τρέμουλο ξεκινά από τα πόδια και σαν το νερό που ταξιδεύει σε πυροσβεστική αντλία χτυπά με ορμή τον εγκέφαλο και τον μουδιάζει. Το πρόσωπο του κίτρινο, αφύσικο.
– Τι έγινε Σωτήρη. Είσαι καλά ρε? ……. Ο μάνατζερ ρωτά με κάποιο ενδιαφέρον.
– ΜΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΚΟΤΕΡΑ ΜΕ ΖΑΛΙΖΟΥΝ
Δείχνει θυμωμένος. Προσπαθεί να πιαστεί από κάπου , να βγει στην επιφάνεια να επιπλεύσει, κάπως να απεγκλωβιστεί. Πως ήρθαν έτσι τα πράγματα.
– Δε μπορώ σου λέω. Έχω ναυτία. Έχω φοβία με τη θάλασσα και όταν κουναει…… θεέ μου δε μπορείς να φανταστείς. Πάρε τηλέφωνο να βρεθούμε αλλού.
– Είσαι ΤΡΕΛΟΣ. Μιλάμε για την ηγεσία της Λίβερπουλ. Θέλεις αλήθεια να πάρω τηλέφωνο να τους γειώσω? Οι άνθρωποι διοργανώνουν μια συνάντηση σε ένα πολυτελή σκάφος για να σε υποδεχτούν και εσύ μου λες να τους πάρω και να αρνηθώ? ….. Ο μάνατζερ ακούγονταν έξαλλος μα ήταν ψύχραιμος……… Επιτέλους Σωτήρη καλά όλα αυτά για να απαντάς στο Πατέρα με ειρωνείες αλλά δε πιάνουν σε μένα. Σύνερθε…….συνέχισε σοβαρός επιπλήττοντας τον πελάτη του. Επικράτησε σιωπή.
Έπιανε την κοτσίδα του με αμηχανία. Έβγαζε το λαστιχάκι και ύστερα μάζευε τα μαλλιά του ξανά και ξανά. Ξετύλιξε μια τσίχλα και την έβαλε στο στόμα. Δε μιλαγε. Ύστερα από λίγο κατάφερε να αποκριθεί καταφατικά.
– Εντάξει πάμε…… και η απάντηση ακούστηκε κοφτή.
……………………
Έριξε λίγο νερό στα μούτρα του να συνέρθει. Πείρε μια βαθιά ανάσα και στυλώθηκε στα πόδια του. Έφτιαξε λίγο το μαλλί, διόρθωσε το γιακά στο πουκάμισο του. Πάνω στο κατάστρωμα επικρατούσε κλίμα αναμονής. Εμφανίστηκε με ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε διάθεση για αστεϊσμούς , κομπλιμέντα και υποσχέσεις.
Το κότερο είχε ανοιχτεί στη βόρεια θάλασσα λίγο έξω από το λιμάνι του Λίβερπουλ. Είχε σηκώσει μποφόρ και κουναγε αρκετά. Παραπάτησε και πιάστηκε από τη κουπαστή. Ο μάνατζερ τον κοίταξε λοξά. Εκείνος τον καθησύχασε με ένα νεύμα. Οι κόρες των ματιών του στρόβιλος τυφώνα και το στομάχι του λαβα που κοχλάζει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
– Δε μου φαίνεται καλά ο Σοτις? Why? Μήπως είναι δυσαρεστημένος …….Ρώτησε ένας από του διοικούντες των κόκκινων με κάποια απορία τον μάνατζερ του.
– Εμ ! Ζαλίζεται λίγο … Αυτό είναι όλο…..
– Αν ζαλίζεται με λίγα μποφορια φαντάσου τι θα γίνεται με τις τριπλές του Ντρογκμπα και του Ρούνεη…… Αστειεύτηκε ο ιθύνοντας της Liverpool FC. Πιστός στο φλεγματικό αγγλικό χιούμορ του.
– Ας μαζευτούμε όλοι για αναμνηστική φωτογραφία!!! Είναι καιρός να γυρίσουμε πίσω στο λιμάνι
Ήταν η φωνή του George Gillett προέδρου της ΠΑΕ που ήχησε λυτρωτική στα αυτιά του Σωτήρη.
Ο Σωτήρης στη μέση και γύρω του σύσσωμη η διοίκηση με τον Ραφα Μπενίτεθ να αγκαλιάζει τον Έλληνα άσσο. Στητά χαμογέλα, κορδωμένοι ακούνε σαν πιστά μοντέλα τις οδηγίες του φωτογράφου.
Ριπές ανέμου σηκώνουν ψηλά την κόμη του. Το πλοίο χορεύει στο κύμα αγκαλιά με το στομάχι του. Μια φευγαλέα σκοτοδίνη και ύστερα άλλη μια…
– Μια φωτογραφία με τον Πρόεδρο Κύριε Κυριάκο….. παραγγέλλει ο φωτογράφος
Κοιτιούνται στα ματιά, δίνουν τα χέρια σφιχτά. Το κορμί του Σωτήρη ξεχειλίζει ευγνωμοσύνη, ο πρόεδρος δείχνει να το απολαμβάνει. Λίγα λόγια εισαγωγής….
– Welcome sotis. Καλωσόρισες στην ομάδα του λιμανιού…….
«Ομάδα του λιμανιού». Λόγια που βουίζουν περίεργα. Λόγια με γεύση πικρή στο θυμικό του. Ο πρόεδρος δίνει στο παίκτη τη τιμημένη Κόκκινη φανέλα να την κρατήσει. Τα φλας ανάβουν…
Ένα μεγάλο κύμα σηκώνει το πλοίο και εκείνο σκάει με ορμή στην αφρισμένη θάλασσα. Η κόκκινη φανέλα στα χέρια του, μαρτυρά εφιάλτες. Νιώθει ένα πόνο στα πλευρά από τα σκέλια του Αντζα που έχουν δέσει γύρω του πάλι και τον πιέζουν όπως τότε με τον Παρασκευάς να ξεκαρδίζεται απροκάλυπτα μπροστά στην γελοία εικόνα του. Ο Σωτήρης Ο Κυριάκος στα Κόκκινα. Ο Σωτήρης Ο Κυριάκος σε ομάδα του λιμανιού. Αφήνει την φανέλα να πέσει
ΠΟΤΕ! Φωνάζει ΠΟΤΕ! ….. Το πλήθος σιώπα και τον κοιτάζει έκπληκτο και αποσβολωμένο . Μάτια τρομαγμένα με φρίκη τον αντικρίζουν να σκύβει αφρισμένος πάνω από την κόκκινη φανέλα που κείτεται στο παραπέτο . Ο μάνατζερ προσπαθεί να βρει ένα τέχνασμα, μια δικαιολογία…. Ανήμπορος τραυλίζει μέσα από τα δόντια του κάτι ασαφές που θάβεται με μιας μπροστά σε αυτό που ακολουθει.
Το πρόσωπο του απόκοσμο, δαιμονισμένο θρεύεται με μίσος. Λύσσα και ζάλη μαζί. Ένα κρεσέντο από λόγια ηδονικής οργής βγαίνει από το στόμα του. Η λογική του και ο αρχικός ενθουσιασμός του χαροπαλεύουν μπροστά στους εφιάλτες του. Θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Το στομάχι υποταγμένο στις διαθέσεις του παύει να συγκράτα τον οχετό που θέλει να βγει από μέσα του θριαμβευτικά. Η στρόφιγγα ανοίγει και λερώνει τη φανέλα μαζί με τα όνειρα του.
Ξερνά αίμα και σάλιο πάνω στη καριέρα του αλλά νιώθει όμορφα…. Πολύ όμορφα!
…….Ειδήμων
Το δεξί μας μπακ δε στρίβει 