Στα σχόλια του προηγούμενου κειμένου υπερασπίστηκα την παπαρολογία σχετικά με το παρασκήνιο του ποδοσφαίρου. Σου δίνει πάντα τροφή για συζήτηση. Όχι με την έννοια όμως της παρασκηνιακής δράσης αλλά με την καλώς εννοούμενη έννοια της λέξης.
Αν υποθεσουμε οτι το προσκηνιο ειναι ο αγωνιστικος χωρος κι οσα συμβαινουν εντος, τοτε ολα τα υπολοιπα: οι δηλωσεις, οι μεταγραφες, οι φημολογιες, οι αναλυσεις επι αναλυσεων, τα προαιωνια μιση μεταξυ οπαδων που τις κυριακες ειναι εχθροι αλλα ολη την υπολοιπη εβδομαδα φιλοι ή συναδελφοι, ολα αυτα μας κανουν το παρασκηνιο. Αν μπορεις απο το ποδοσφαιρο να βγαλεις ενα μαθημα ζωης, θα το κανεις αν καταφερνεις να διακρινεις τις πραγματικες αξιες απο τις κατακριτέες συμπεριφορές παρατηρωντας ολο αυτο το παρασκηνιο.
φοβαμαι πως αντιστοιχα δε μπορεις να το κανεις απο την καθετη μπαλια του μπελουτσι και το σουτ στο δοκαρι του ντιογο. εκτος αν θεωρεις πως η “καλη μπαλα” απο μονη της, χωρις ολα τα υπολοιπα, αποτελει εξαιρετικη ψυχαγωγια. (σε αυτη την περιπτωση καποιος μπορει να ψυχαγωγηθει ανωδυνα και στην αλανα βλεποντας ενα ματς μεταξυ 15χρονων)
Υπερασπιζόμενος το παρασκήνιο, εξυπηρέτησα και τον άλλο παράγοντα της αρχικής μου θέσης. Έχω την αυτογνωσία και μετριοφροσύνη να γνωρίζω πως τα παραπάνω είναι παπαρολογίες. Μέσα όμως απο τη συζήτηση στα προηγούμενα σχόλια προέκυψαν μερικά ενδιαφέροντα ζητήματα τα οποία δεν ήθελα να θαφτούν στα σχόλια, αντιθέτως θεώρησα πως αξίζουν ένα δικό τους κείμενο. (καμιά φορά όταν επισκέπτομαι άλλα μπλογκς, διαβάζω το κείμενο και σχολιάζω αγνοώντας τα προηγούμενα σχόλια ή το πολύ πολύ τα σκανάρω μήπως πετύχει το μάτι μου κάτι ενδιαφέρον).
Αν είχαμε αγνοήσει τις υπερβολές της προηγούμενης εβδομάδας, την αποθέωση δηλαδή του Πλιάτσικα, το άδειασμα του Ριβάλντο που προτίμησε τα πετρο-δόλλαρα και την ταυτόχρονη αποθέωση του Ρεκόμπα που θα πληρωθεί σε πατατο-ευρώ, θα ασχολούμασταν με επίκαιρη ποδοσφαιρική δράση. Δηλαδή με την επικράτηση της Εθνικής επι του Λουξεμβούργου και το δύσκολο προσεχές ματς με τη Λετονία. Βαρέθηκα ήδη.
Προέκυψε λοιπόν το εξής θέμα. Οι ομάδες παλαιότερα εκτός απο θέαμα, μπάλα, διασκέδαση και εκτόνωση το Σαββατοκύριακο, εξέφραζαν και τις διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο Ολυμπιακός παλιά ήταν η ομάδα του λαού και ο Παναθηναϊκός των πλουσίων. Όταν λοιπόν δύο οπαδοί τσακώνονταν για τις ομάδες το θέμα ήταν επιφανειακά μόνο ποδοσφαιρικό. Τώρα οι πετρελαιάδες αγοράζουν τον ένα ιστορικό σύλλογο μετά τον άλλο και τους κάνουν υπερομάδες μεν, άσχετες με την ιστορία τους και τις καταβολές τους δε. Κατα πόσο συνεχίζει να εκφράζει τον οπαδό η ομάδα του εφόσον αλλάζει εντελώς ο χαρακτήρας της.
Παρόλαυτά τοτε που οντως υπηρχαν σαφεις διαχωριστικες γραμμες μεταξυ κοκκινης και πρασινης φανελας, ακούμε απ τους παλαιότερους πως οι αντιπαλοι οπαδοι πηγαιναν αγκαλιασμενοι στο γηπεδο.
Και φτάνουμε στο σημείο που οσο πιο κοντα θα ερχεται ο πρωην λιμενεργατης οπαδος του ολυμπιακου, νυν οδηγος μερτσεντες και κατοικος Ερυθραιας, με τον πρωην κατοικο Κηφισιας Παναθηναικο νυν μεσοαστο και νοσταλγο της παλαιας δοξας, οσο πιο πολλες ομοιοτητες θα αποκτουν κι οσο θα μοιαζουν ο ενας με την αντανακλαση του αλλου στον καθρεφτη, τοσο πιο μεγαλη θα γινεται η εχθρα μεταξυ τους. Όσο όσο πιο ομοιογενής θα γίνεται με το στανιό η κοινωνία τόσο πιο πολύ και πιο βίαια θα ψάχνουν οι άνθρωποι να βρουν διαφορές. Μια κατηγορία από αυτές θα είναι και οι οπαδικές, οι οποίες όμως είναι πλασματικές περισσότερο παρά ουσιαστικές. Υπάρχουν μόνο ως βιτρίνα.
Κι αν δε βρίσκουμε τι χωρίζει τους αντιπάλους, ακόμα πιο δύσκολο είναι να βρούμε τι ενώνει τους οπαδούς της ίδιας ομάδας. Όποιος έχει τέλος πάντων μια άποψη ή σκέψη ας την καταθέσει. Τι ενώνει τους 60χιλιάδες που μαζεύονται στο ΟΑΚΑ και τί τους διαφοροποιεί αλήθεια απο τους 30 χιλιάδες που βρίσκονται ταυτόχρονα πιο νότια στο Καραισκάκη? Μια πρωτη σκεψη ειναι οτι ο μονος γνωμονας με τον οποιο πλεον κινειται το οπαδικο συναισθημα ειναι η επιτυχια. Το αποτελεσμα. Οι μεν ειναι χαρουμενοι και επιτυχημενοι, οι δε ακολουθουν την αντιθετη πορεια και γιαυτο μισουν τους αλλους. Τους ταυτιζει το “εσεις δεν μας ριξατε ρε 4 γκολ τότε, ε θα σας ριξουμε εμεις 5 οταν θα μαστε στα πανω μας”. Αν κάτι κάνει τους οπαδούς της ΑΕΚ να ξεχωρίζουν είναι πως μείνανε πολλά χρόνια μακριά απο τίτλους και αναγκάστηκαν να μάθουνε να ζουν χωρίς αυτούς και αρα να αναπτύξουν συμπεριφορά που σνομπάρει την επιτυχία, μέχρι τουλάχιστο να επανέρχεται στο σημείο που την επαναδιεκδικεί.
Το αποτελεσμα μονο.
Χαρακτηριστικο παραδειγμα η εθνικη μας ομαδα. Μας κατεβασε στους δρομους παιρνοντας ευρωπαικο.
Αυτη η ομαδα αποδεικνυεται εκ των υστερων πως δεν εξεφραζε κανεναν, κανεις δεν ειχε ως ποδοσφαιρικο ειδωλο το χαριστεα, το τσιαρτα* και το βρυζα, κανεις δεν μπορεί να πει πως ο ρεχαγκελ εδωσε χαρακτηρα στην ομαδα, δεν υπαρχει ελληνικη ποδοσφαιρικη σχολη.
Και την κατακρινουμε οσο συνεχιζει να παιζει με τον ιδιο βαρετο τροπο (που ομως ειναι ο μονος τροπος να την οδηγησει στο πολυποθητο αποτελεσμα)
Μπορείς να ισχυριστείς πως ένας ποδοσφαιριστής μόνο είναι ικανός να συνδέσει μια ομάδα ατόμων και να την κάνει να ακολουθεί μια ομάδα. Αυτό που λένε οτι μια γενιά παναθηναικών βαφτίστηκε απο το Σαραβάκο ή οτι μείνανε αμετανόητοι Ηρακλειδείς αυτοί που είδαν τα θαύματα του Χατζηπαναγή. Στη σημερινή εποχή που όποιος ταλαντούχος ξεχωρίζει αγοράζεται σε πλειστηριασμό, μπορούμε να λέμε πως εξακολουθεί να ισχύει κάτι τέτοιο?
Στο τέλος της ημέρας το βρίσκουμε ιδιαίτερα έξυπνο να τσακωνόμαστε για το αν ο Ρονάλντο είναι καλύτερος από τον Ρομπίνιο, ή ο Σόουζα από τον Κοβάσεβιτς? Δεν καταλαβαίνουμε πως πολύ συχνά οι επιφανειακές αυτές διαφορές υποδαυλίζονται από εφημερίδες, τηλεοράσεις και γενικά όσους μπορούν να ασκήσουν επιρροή, και φτάνουμε στο σημείο να σκοτώνονται άνθρωποι για την μία ή την άλλη ομάδα.
*Οφείλω να αναφέρω πως πολλές απο τις παραπάνω σκέψεις είναι του τακτικού σχολιαστή stewie–griffith που μέσα σε όλα αναρωτιέται μήπως μοιράζεται το καρπούζι στη μέση. Κατα πόσο είναι τυχαίο που επι δεκαετιά ο Παναθηναικός σαρώνει στο μπάσκετ και ο Ολυμπιακός σκίζει στο ποδόσφαιρο. Αναρωτιέται μήπως οι κατευθύνοντες το οπαδικό συναίσθημα μέσω του αποτελέσματος θέλουν να υπάρχει μια ισορροπία. Εντάξει. Τι περιμένει κανείς απο άτομο που έχει ποδοσφαιρικό του είδωλο τον Τσιάρτα..
