Μόνο για σένα ρε Τάκαρε!

Ο Σερ Τάκης ήταν πάντα στην συνείδηση του μέσου ερυθρόλευκου οπαδού ένα καλό παιδί, βέρα Ολυμπιακός που δε κάνει όμως για την Ευρώπη. Ο μέσος ερυθρόλευκος οπαδός είναι περίεργη ράτσα. Περπατά στο πασαλιμανι ανοίγει τα ρουθούνια του για λίγες τζούρες από Πειραιώτικου αέρα και ονειρεύεται τον γαύρο με Μουρινιο και ροναλντινιο .Η ειδοποιός διαφορά με κάθε άλλο ονειροπαρμένο οπαδό κάποιας άλλης ομάδας είναι ότι ξεγελά τον εαυτό του για την πραγμάτωση της φαντασίωσης πιο εύκολα. Είναι ρομαντικά ματαιόδοξη ράτσα (ή αλλιώς το υπερβολικά φιλόδοξο δεν ακούγεται και τόσο υπερβολικό για εκείνον)

Σε αυτό τόσα χρόνια βοηθούσε και ο μεγάλος ΧΟΧΟΧ. Δεν ήθελε και μεγάλη προσπάθεια για να χαρίσει λίγο πλάνη και αρκετή δόση από μαγική σκόνη στον θολωμένο από ρομαντικά παραμύθια κόκκινο οπαδό. Αφουγκράζεσαι τις ανάγκες τους και του δωρίζεις αξέχαστες ήμερες υποδοχής κάποιου καινούργιου Μεσσία στο αεροδρόμιο. Κρατάς το καρότο μπροστά από το γάιδαρο και εκείνος ακολουθει. Συντηρείς το όνειρο κάποιου μεγάλου προπονητή με μπλοκάκια που θα λύνει τις εξισώσεις τις ευρωπαϊκής καταξίωσης και ποντάρεις πάνω σε μάγους που πουλάνε απλόχερα υποσχέσεις σε τιμή ευκαιρίας. Ύστερα πετάς και λογάκια του αέρα για τρόπαια και για όλα τα καλούδια του κόσμου για να δέσει το γλυκό όνειρο.

Ο πρώτος που τόλμησε να ακολουθησει μια διαφορετική ρότα ήταν ο Πρίγκιπας. Εκείνος πήγε με το σταυρό στο χέρι, μιλούσε πολύ και τα λόγια του από κάποιο σημείο και μετά ακούγονταν επικίνδυνα, έγινε θυσία για την χάρη του προέδρου και των μεγάλων σταρ, έφυγε για να πάρει την θέση του……. ο μπιγκον!!!!!!. Εκείνη η αλλαγή σκυτάλης που θα μείνει στην ιστορία ως ένα κακόγουστο αστείο έφερε το ένα λάθος μετά το άλλο. Αυτή η κολόνια που μύριζε άσχημα κράτησε πολύ. Όσοι τολμούσαν να μιλήσουν για ψυχώσεις και κοντόφθαλμες λογικές τους περναν με τις πέτρες. Όλα για τον υπέροχο λαό που κατέβαζε και ανέβαζε κυβερνήσεις με ένα του λόγο,. Όλα για το συμφέρον του πελάτη που σαν κακομαθημένο παιδί θέλει να πιπιλίζει το γλειφιτζούρι του σε όποια γεύση θελήσει.

Ο Τάκης ποτέ δεν επαψε να δηλώνει προπονητής του Ολυμπιακού. Ακόμα και όταν ήταν αλλού, μακριά από την αγαπημένη του ομάδα. Πιστεύω ότι ακόμα και όταν είχε τις τύχες κάποιας άλλης ομάδας τον εξίταρε περισσότερο να προπονεί έστω και στο Τσαμπιονς μάνατζερ τον δικό ολυμπιακό τις νύχτες στο σπίτι. Είμαι σίγουρος ότι πήγαινε στο Ρέντη κρυφά τις νύχτες και προσποιούταν ότι είναι ο μεγάλος μάνατζερ που το επόμενο πρωί θα αστειευτεί με τα δικά του ερυθρόλευκα παλικάρια στην προπόνηση. Είμαι σίγουρος ότι σε κάποιο σεντούκι τόσα χρόνια έχει σφραγισμένους χιλιάδες πίνακες με συστήματα και λύσεις για τον δικό του γαύρο. Ο Τάκης κυνήγησε από μικρός το μεγάλο του όνειρο. Σαν τις παρθένες βασίλισσες στο μεσαίωνα που μεγάλωναν και εκπαιδεύονταν με ένα και μοναδικό σκοπό να υπηρετήσουν κάποιον δικό τους βασιλιά. Ο Βασιλιάς για τον Τάκη είναι ο ολυμπιακός και αυτη τη φορα ηταν καταδικασμενος να τον υπηρετησει σωστα και να τον οδηγησει στη χρυση εποχη.

Έφαγε τις σφαλιάρες του , έκανε το αγροτικό του και όταν τον κάλεσαν ήρθε πετώντας με σχέδιο συγκεκριμένο και έτοιμο από καιρό. 11 παίχτες δεμένοι , τρεχαντήρια με ποιότητα που να παίζουν για την ομάδα, να έχουν όραμα και να διατηρούν τα αποδυτήρια ήρεμα. Κάτι σαν τα σχέδια τα «περίεργα»…. εκείνα τα παλιά του Πρίγκιπα. Η διαφορά του με τον Μπάγιεβιτς ήταν ότι προέρχονταν από τους κόλπους του ολυμπιακού , γνώριζε το περίεργο DNA του και ήξερε πώς να πουλήσει το δικό του όνειρο, πώς να πείσει του ιθύνοντες να δουν το σχέδιο του με διαφορετικό μάτι, σχέδιο απλό αλλά τόσο πολύπλοκο και ξένο για τον μέσο ονειροπαρμένο κόκκινο οπαδό. Τον βοήθησαν οι συγκυρίες να πάρει την ευκαιρία του και να συνεχίσει. «Με το Τάκη τον Σερ δε πάμε πουθενά στην Ευρώπη » έλεγαν ειρωνικά όλοι οι γνώστες και ειδήμονες, Δεν το πίστεψε κανένας , τώρα –όπως λέει και ο Πρόεδρος- θα τον πιστέψουν και τα ζώα.

Τρέφω απέραντη και ειλικρινή συμπάθεια για τον Τάκη και για όλους εκείνους που πιστεύουν στον εαυτό του και ξέρουν πώς να εκπληρώνουν με υπομονή και επιμονή τα όνειρα τους κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Για μένα χτες ένας ήταν ο πραγματικός νικητής, ένα πρόσωπο ανάμεσα σε πολλά έμοιαζε απόλυτα δικαιωμένο, εκείνο με το στραβό αλλά πιο ζεστό από ποτέ χαμόγελο, εκείνο του Τάκη Λεμονή, του Τάκη που θα δώσει ό,τι έχει και δεν έχει για να κάνει τον ολυμπιακό του την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του.

Μόνο για σένα ρε Τάκη

…ειδημων!