Red metal jacket (Μερος Β’)

Red Metal Jacket (Μερος Α’) : Η άφιξη

Η πτώση του Θρύλου

Σκάει ο τζίτζικας σε αυτή τη βουβή ζούγκλα. Αυτός ο ανώμαλος δρόμος ανάμεσα στα δέντρα φαίνεται μακρύς και το κομβόι με τα ερυθρόλευκα Σταγέρ ταράζουν επιβλητικά τη σιωπή. Η απειλή που φάνταζε παρούσα ανά πάσα στιγμή μέσα από τη πυκνή βλάστηση έφερνε την ερυθρόλευκη στρατιά σε απίστευτα επίπεδα επαγρύπνησης.

Στριμωγμένος ανάμεσα στον Ζεβλακοφ που σιγοτραγουδούσε Βερτη και τον Παντο που σήκωνε δικιλα βαράκια σε αναρίθμητες επαναλήψεις δύσκολα μπορούσε να βρει την ανάσα του μέσα σε αυτή την αποπνικτική ζέστη. Δεν ήθελε να συναντήσει το πληγωμένο του εαυτό εκείνη την ώρα και σίγουρα δε περνούσε καν από το μυαλό του Λοχία Κωνσταντίνου Μητρογλου να συστήσει την απόγνωση του στους συντρόφους του. Προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με ανούσια αστεία και ανορεκτικά χαμόγελα αλλά τα αμήχανα βλέμματα που συναντούσε γύρω του δεν έκρυβαν τόσο επιδέξια την αλήθεια όσο και αν προσπαθούσαν. Οι πληγές στο σώμα του μαρτυρούσαν κάτι το αποκρουστικό

Ήταν ακραία η συμπεριφορά του Διοικητή Ερνεστο στον μικρό και το ήξεραν όλοι, ….φαίνονταν στα μάτια τους και δε χωρά καμία αμφιβολία περί τούτου. Είναι γεγονός ότι τον είχε στη μπούκα όλη τη χρονιά αλλά η συμπεριφορά του Διοικητή στη χθεσινή άσκηση ξεπέρασε κάθε όριο. Δεν ήταν η έλλειψη συγκέντρωσης του μικρού στις ασκήσεις τακτικής ούτε οι παλιμπαιδισμοί με τον ισόβαθμο Γκαλιτσιο στο στίβο Μάχης που έφεραν τον Ταγματάρχη Βαλβερδε στα όρια του αλλά η αφόρητη πίεση που ένιωθε από τα ψηλά κλιμάκια της Μεραρχίας και το ξέσπασμα της στιγμής θα πουν κάποιοι ισορροπιστές και διπλωμάτες στη κρίση τους. Όποιοι όμως τάσσονται ανοιχτά με το αίσθημα δικαίου θα καταδίκαζαν χωρίς δεύτερη σκέψη τα ανομολόγητα καψώνια που επέβαλε στον Μικρό Γερμανόαναθρεμμένο Λοχία ο Διοικητής ως παραδειγματισμό, καψώνια που δε τολμώ να ξεστομίσω μέσα σε αυτές τις γραμμές. Αν και ο πόνος από τις σχισμές στο κορμί του που ανέβλυζαν αίμα ήταν αφόρητος εκείνο που δε μπορούσε να ξεγελάσει ο Κωνσταντίνος ήταν την πληγωμένη του αξιοπρέπεια.

Στο στρατόπεδο των Βιετκόνγκ επικρατούσε αναβρασμός. Ο ήχος από τα σταγερ που πλησίαζαν έφεραν μια φευγαλέα αναταραχή. Μέσα στα χαρακώματα ακούγονταν μονό οι λαχανιασμένες ανάσες των στρατιωτών και η κραυγή του λυσσασμένου μισθοφόρου με το πύρινο βλέμμα στο κενό. Ατάραχος, πρωτόγονος μέσα στη μακριά του κόμη και το χαρακωμένο σώμα του ο Λεγεωνάριος Σωτήρης Κυριάκος χτυπούσε με μανία το στήθος του περιμένοντας τη στιγμή που θα ξεχυθεί απέναντι στον εχθρό ζητώντας επιτακτικά την δικια του εξιλέωση από τους εφιάλτες του, να ξεδιψάσει επιτέλους από την εσωτερική εκείνη ανάγκη για εκδίκηση. Γι αυτό όταν δόθηκε το σύνθημα για μαζική επίθεση ήταν ο πρώτος που εμφανίστηκε πίσω από τα χαρακώματα και σάλταρε πάνω στα ερυθρόλευκα οχήματα, πετσοκόβοντας αδιακρίτως τους αιφνιδιασμένους από τη ξαφνική εισβολή κόκκινους εχθρούς του.

………………

5 Μέρες αργότερα

Αξύριστος και βρομερός με ξεχαρβαλωμένα τα παράσημα του κάθεται πίσω από τη μπάρα και πνίγει τους εφιάλτες του στο ποτό. Εκείνες οι εικόνες όμως δε μπορούν να τον αφήσουν ήσυχο. Τα αποκεφαλισμένα κορμιά των στρατιωτών του που στοιβάζονταν επάνω στο δικό του, η λίμνη από αίμα που τον βρήκε να κολυμπά μέσα της και ύστερα η απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγει από το βέβαιο θάνατο σέρνοντας ενστικτωδώς το πληγωμένο του σώμα σαν φίδι μέσα από βρούβες μολόχες και γαϊδουράγκαθα. Έμεινε για ώρα να βλέπει κρυμμένος πίσω απ’ τους θάμνους τις κινήσεις του εχθρού και το ανελέητο πλιάτσικο στους νεκρούς συντρόφους προσπαθώντας να μη γίνει αντιληπτός. Περίμενε το σκοτάδι για να φύγει μακριά.

Παρήγγειλε ένα ακόμα γύρο από το ίδιο ποτό σε αυτό το ξεχασμένο κατώι στο κέντρο της Σαϊγκόν. Αυτό που τον ανησυχούσε περισσότερο μέσα στη μέθη του είναι η επίμονη άρνηση του να παραδεχτεί ότι έσφαλε στο σχέδιο μάχης που έστησε. Ακόμα και τώρα αρνείται να παραδοθεί και συνεχίζει να φυγαδεύει τον εαυτό του από το μεγάλο του λάθος που οδήγησε στη πτώση του θρύλου και τη δική του καταδίκη. Ακόμα και τώρα χυμένος στη μπάρα , μέσα στην ανωνυμία και στη απόλυτη πτώση του δειλιάζει να φωνάξει μέσα του ότι ήταν ολέθριο να οδηγήσει τα σταγερ από εκείνο το δρόμο που μύριζε παγίδα. Ο δειλός, ο φυγόδικος ταγματάρχης μοιάζει ήδη νεκρός.

Σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρισε διπλά του μια απ ‘αυτές τις υπάρξεις του αγοραίου ερώτα που κυνηγούν φαντάρους μέσα στα μπαρ στο Ανοη και στη Σαϊγκόν.
– Hi baby, do you have a girlfriend in Vietnam?……Me so horny, me so horny, love you longtime…..sucky sucky five dollar….ok? ρώτησε εκείνη λικνίζοντας αισθησιακά το λυγερό της εξωτικό κορμί
– Speak with my manager….κατάφερε να ψελλίσει μέσα από το γελοίο του λόξυγκα και με μεγάλη προσπάθεια σηκώθηκε από τη θέση του να φύγει.

Με αρκετή δυσκολία συγκέντρωσε όση δύναμη του είχε απομείνει και ανέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στη κάμαρη πάνω από το μπαρ όπου θα περνούσε τη νύχτα του. Άνοιξε τη πόρτα και την άφησε να κλείσει με δύναμη πίσω του σαν πέρασε το κατώφλι της. Δεν ήταν σίγουρος αν μέσα στη ζάλη του και στο μισοσκόταδο μπορούσε να διακρίνει καθαρά το πρόσωπο που τον σημάδευε με ένα εξάσφαιρο καθισμένο στο απέναντι κρεβάτι. Όταν όλα ξεδιάλυναν όμως μπροστά του έμεινε να το κοιτά λυτρωμένος μέσα από τα υγρά του μάτια εκλιπαρώντας χωρίς να ψελλίσει ούτε μια λέξη ένα σωτήριο θάνατο. Ο Λοχίας Κωνσταντίνος Μητρογλου δε χρειάστηκε κανένα παρακαλετό για να πατήσει ατάραχος τη σκανδάλη και να αποδώσει τη δικια του δικαιοσύνη σκοτώνοντας τον διοικητή του λίγα μόλις δεύτερα πριν στρέψει αμέσως το πιστολι στο δικό του κρόταφο.

…………

1 Εβδομάδα μετά

Έξω από το στρατηγείο στο Ρέντη επικρατεί πανικός με τη παρουσία του τύπου. Μόλις έχει λήξη η συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας για να συζητηθούν τα αίτια της αποτυχημένης αποστολής του ερυθρόλευκου τάγματος στο Βιετνάμ. Οι Ανώτατοι αξιωματικοί προσπαθούν να αποφύγουν τους επιμόνους δημοσιογράφους που τους περικυκλώνουν με τα μικρόφωνα

– Μια δήλωση από το Στρατηγό ….ακούστηκε μια φωνή μέσα από το πλήθος

Ο Στρατηγός Σωκράτης Κοκκαλης παρουσιάστηκε αγέρωχος σαν από συνηθεια μπροστά από το μικρόφωνο

– Δεν είναι ώρα να αναζητήσουμε υπαίτιους για τη καταστροφή. Είναι ώρα μνήμης για αυτούς που έφυγαν. Για τον Αντζα που δυστυχώς δε βγήκε ζωντανός από τη τελευταία του παράσταση , για τον άτυχο Πατσα , για το μεγάλο Τζολε. Οι Υπεύθυνοι για τη πτώση του Θρύλου θα πληρώσουν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή……….- Είναι αλήθεια ότι το τάγμα θα το αναλάβει ο Ελδικαριος Τιμουρ Κετσπαγια? Πετάχτηκε ο δημοσιογράφος ……- χοχοχο , Ουδέν σχόλιο……Απέφυγε χαριτολογώντας την ερώτηση πριν απομακρυνθεί με τη βοήθεια της συνοδείας του από το πλήθος που ζητούσε απεγνωσμένα απαντήσεις.

Ο Αντιστράτηγος Αλεφαντος Νικόλαος αντιθέτως δε κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του όταν πηρέ το λόγο μέσα στην αναμπουμπούλα.

– Δυο είναι οι μεγάλοι πολέμαρχοι, κύριοι, ο Τσόρτσιλ και ο κοκκαλης, τα πάντα όλα….. δήλωσε στηρίζοντας τον Στρατηγό
– Ένα έχω να πω……συνέχισε κοιτάζοντας ευθέως την κάμερα ….. «που πας ρε Βαλβερδε με τις ναπάλμ και το πυρ και κίνηση, αυτή η επίθεση έχει πεθάνει, το να τ’άλλο να ουμε»

ΤΕΛΟΣ

Ειδήμων