Προσκλητήριο

Αγαπητοί φίλοι

Την Κυριακή το Ελληνοαμερικάνικο ινστιτούτο του Σικάγο, ένας από τους σημαντικότερους οργανισμούς της ομογένειας στις Η.Π.Α, διοργανώνει τον ετήσιο χορό του.

Η βραδιά θα ξεκινήσει στις 6μμ. και θα λάβει χώρα στο εστιατόριο Ακρόπολις, στο κέντρο της πόλης.
Την έναρξη της εκδήλωσης θα κηρύξει ο πρώην υποψήφιος πρόεδρος, Μάικλ Δουκάκης. Κατά τη διάρκεια του δείπνου-χορού θα βραβευτεί ο πρώην Αμερικανός σύμβουλος του κογκρέσου Τζορτζιο Στεφανόπουλος.
Ανάμεσα στους υψηλούς προσκεκλημένους της βραδιάς είναι οι Ed Royce (μέλος του κογκρέσου), Loretta Sanchez (μέλος του κογκρέσου), Dr. Vernon Smith (βραβευμένος με Nobel), η Ελληνίδα τραγουδίστρια Άννα Βίσση, ο τραγουδοποιός – συνθέτης Yannis (Θα παίξει στο πιάνο το τραγούδι ύμνο για το ελληνικό γιαούρτι) και ο δικός μας άνθρωπος Θωμάς χανκς που θα διηγηθεί ιστορίες από τις διακοπές του στα ελληνικά νησιά μαζί με τη ελληνίδα συμβία του.

Θα ακολουθήσει λαχειοφόρος αγορά. Τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ της ενίσχυσης του συλλόγου «Καλομοίρα» για τα άπορα παιδιά ελληνοαμερικανικών που ψάχνουν μια θέση στη τηλεόραση της Μαμάς πατρίδας. Για φέτος στη χοροεσπερίδα μας ο πρώτος λαχνός προσφέρει στο νικητή το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ ΑΕΚ μαζί και τον Αλέξι Λάλα για τεχνικό διευθυντή της ομάδας.

Η Βραδιά θα κλείσει με ελληνικούς χορούς.

Με τιμή

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου

Nasos Thanopoulos

Η μάχη του “Emirates”

Μικρό παιδί σαν ήμουν και εγώ, αγνός πατριωτακος κάποτε, με τάιζαν με το κιλό εθνική προπαγάνδα. Τιμή και δόξα στη νοοτροπία της φουστανέλας και στο ανελέητο μπόλιασμα ελληνικής υπερηφάνειας δωρεάν από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μα θυμάμαι κυρίως την αγάπη για τις παράγωγες του Φίνου στο παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο (Σπερατζα rip). Εκεί που λάτρεψα τον Παπαφλέσσα. Τον έπαιζε ο Παπαμιχαήλ -δε μπορεί θα το έχετε δει. Θυμάμαι τη σκηνή στο τέλος με 200 άνδρες και το Πετρομπεη Μαυρομιχάλη να κρατούν γερά το λόφο στο Μανιάκι απέναντι στις ορδές του εκσυγχρονισμένου και πολυάριθμου στρατού του στρατηγού Ιμπραήμ. Άντεξαν την επίθεση, έπεσαν ηρωικά στο τέλος , πρώτος στο θάνατο , πρώτος και στη ζωή ο Γρηγόριος Διάκος (Παπαφλέσσας). Θυμάμαι τα ματωμένα ράσα του και το φιλί του Ιμπραήμ στο νεκρό μας ήρωα και κλαίω μα το θεό , ακόμα κλαίω.

Σήμερα ο Παπαφλέσσας ήρθε και κάθισε δίπλα μου μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Ναι είχε τη φάτσα του Παπαμιχαήλ και η φουστανέλα του ήταν τίγκα στο φρέσκο αίμα. Είδαμε μαζί τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών αθλητικών εφημερίδων. Έκλαψε ο Γρηγόρης. Αν είναι δυνατό. Τον είχα για σκληρό. Του έδωσα ένα μυξομάντιλο και τον χτύπησα στον ώμο να συνέρθει. Τον ρώτησα γιατί κλαίει και την ίδια ώρα τον λυπόμουν. Μου είπε με τρεμάμενη φωνή, ότι αναγνώρισε στο πρόσωπο του Αντώνη Νικοπολιδη τον αδελφό του. Το μαλακα το Παπαφλέσσα σήμερα τον σιχάθηκα με όλη μου την ψυχή. Τον έσπρωξα με δύναμη και τον απώθησα στο εξώτερο της φαντασίας μου. Μετά σιγουρεύτηκα . Ραγιάδες ήμασταν , ραγιάδες παραμένουμε.

Χτες κάποιοι διδάξαν πως παίζεται το ποδόσφαιρο άλλοι δίδαξαν πως παίζεται το ταμπούρι. Πάλι τις καρδιές μας κέρδισε ο ήρωας και όχι η στρατηγική, η τακτική η αποθέωση της ανάπτυξης και της ομαδικής λειτουργιάς. Αν ο Παπαφλέσσας πήγε με 200 απέναντι σε χιλιάδες εμείς πάμε 11 εναντίον 11, αν ο Παπαφλέσσας πολέμησε με σπαθί απέναντι σε μπαρούτι (θεέ μου τα λέω καλυτέρα και από τον καρατζαφυρερ) εμείς πάμε με κάλτσες και παπουτσάκια απέναντι σε κάλτσες και παπουτσάκια. Αν νομίζουμε ότι πάμε ξυπόλητοι στα βρετανικά αγκάθια φταίει η νοοτροπία μας και όχι 500 χρόνια σκλαβιάς. Δε πειράζει εμείς αγαπάμε του ήρωες και απ’αυτους έχουμε να φαν και οι κότες.

Κείτεται κάτω από τα γκολπόστ. Πλημμύρα το αίμα και ο ιδρώτας σκεπάζουν την ηρωική του φιγούρα. Μοιάζει με θεϊκή μορφή πολέμαρχου αγγέλου. Ο Βενγκερ με τους υπασπιστές του πλησιάζουν το χωράφι με τα πτώματα. «Αυτός είναι?» ρωταει τον έναν . Δεν βρίσκει απάντηση, το φως του νεκρού ήρωα μαγκώνει την μιλιά τους. Τον σέρνουν με τιμές μέχρι το δοκάρι. Εκεί θα σταθεί λες και παταει ο ίδιος στα πόδια του. Εκεί ακόμα να φοβερίζει όρθιος και να αντιστέκεται απέναντι στις αβυσσαλέες επιθέσεις τους. Τον κοιτά και νιώθει για πρώτη φορά στη ζωή του δέος για θνητό. Δεν είναι αναγνώριση εκείνη τη στιγμή είναι πηγαία λατρεία σχεδόν έρωτας. Σκύβει και τον φιλά στο ματωμένο του μέτωπο. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Πάμε ωρέ αδέλφια!!!

Ειδήμων της μπάλας

Ο γεροξεκούτης

Το καφενείο θα κλείσει σήμερα νωρίς. Οι θαμώνες δε διαμαρτύρονται. Έχει παναθα σήμερα ξέρουν. Κατεβάζει τα στόρια και περνά το λουκέτο στη βάση τους με προσοχή. Από τότε που το έκαψαν στις ταραχές του Δεκέμβρη προσέχει. Το καφενείο το αγαπά. Η δεύτερη αγάπη μετά τη μπάλα. Το έχει από τότε που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια…. Τα έβαλε μάλιστα σε μια γυάλινη βιτρίνα στο τοίχο του μαγαζιού φάτσα κάρτα στην εισοδο…να θυμίζουν σε όποιον μπαίνει που πάει να πιει καφέ….. «στο ναό του θεού» όπως συνηθίζει να λέει.

Το καφενείο είχε πάντα αθλητικό χαρακτήρα. Παντού φωτογραφίες παλαιμάχων, μαζί και δίκες του από τα γήπεδα, λάβαρα ομάδων και ένα μεγαλοπρεπέστατο τριφύλλι, σεντόνι κρεμασμένο πίσω στο μπαρ. Στην αρχή το κρατούσε παραδοσιακό για παλιούς συμπαίκτες και φίλους, σέρβιρε ελληνικό και λουκουμάκι, ο ίδιος, μαζί και ιστορίες από τα γήπεδα, κερασμένες με γλαφυρό τρόπο από τα χείλη τα δικά του, τα χείλη του στρατηγού. Με την αλλαγή των καιρών ήρθε και η αλλαγή στο καφενέ. Το έκανε μοντέρνο, άρχισε να σερβίρει και φρεντο , έκανε πελάτες νέους αλλά ποτέ δε τους είδε με συμπάθεια. Τον αθλητικό χαρακτήρα όμως του μαγαζιού δεν τον άλλαξε. Κάποιο καιρό είχε φέρει και γιγαντοοθόνη για να βλέπει τα ματσάκια με το κόσμο. Ύστερα από τη λήξη κάθε αναμέτρησης μάζευε του θαμώνες γύρω του και έκανε αναλύσεις για συστήματα χρησιμοποιώντας μπουκάλια και ποτήρια. Αν είχε κέφι τους σήκωνε από τη θέση τους έπαιρνε μια μπάλα και τριπλαρε σε μικρό χώρο καρέκλες και τραπέζια για να δείξει πως παίζεται πραγματικά η μπαλιτσα. Showman από πάντα ο Μίμης, σημείο αναφοράς για τους πελάτες. Ήρθε η ώρα όμως που κουράστηκε να αδιαφορεί για τα πικρόχολα σχόλια και τα ειρωνικά γελάκια του νεαρόκοσμου πίσω από τη πλάτη του που άρχιζε να τον αντιμετωπίζει σαν το τρελό του χωριού, το στερημένο παλαίμαχο…… Δεν είχαν δει ποτέ τον στρατηγό στο πόλεμο, δεν γνώριζαν, αλλά δε θα τους δικαιολογούσε. Επαψε ν’ ασχολείται. Τη παναθα θα την έβλεπε μόνος του, στο σπίτι.

……………………………………..

Έβαλε λίγο Τσιτσάνη στο πικάπ. Έκατσε να φάει ντομάτες γεμιστές απ τα χτες. Δε του άρεσαν. Τα έβαλε με τη βουλγάρα τη σπιτονοικοκυρά. «θα τη στείλω στη χώρα της. Ένα τηλέφωνο από το αλλοδαπών απέχει η απέλαση» μουρμούρισε σπρώχνοντας μακριά το πιάτο του.

Φόρεσε τη πράσινη εμφάνιση. Εκείνη που φορούσε στο Γουεμπλει, την θρυλική. Σκοτείνιασε για μια στιγμή. Οι πτυχώσεις στις ραφές ήταν τσαλακωμένες. «Θα την απελάσω τη ρουφιανα. Ένα σίδερο δε μπορεί να βάλει». Για μια στιγμή αναρωτήθηκε αν υπάρχει κενή θέση γι αυτόν στα ψηφοδέλτια του Λάος. Έκλεισε το πικάπ και στήθηκε μπροστά στον καναπέ. Το ματς ήταν έτοιμο να αρχίσει.

«4ο λεπτό, ολέθριο λάθος στην άμυνα και η γαλατά ανοίγει το σκορ»…………

Όχι αυτή τη φορά δε θα πετάξει το ποτήρι στην οθόνη. Είναι ακριβές αυτές οι επίπεδες. Κλείνει την τηλεόραση, ανοίγει το βίντεο. Θα δει παλιές δίκες του ανεπανάληπτες στιγμές στο γήπεδο να ξελαμπικάρει. Να θυμηθεί πως κυλαει σωστά το τόπι στο χορτάρι. Να θαμπωθεί ξανά από την λάμψη του, να περάσει όμορφα με ένα νοητικό αυνανισμό και σαν τελειώσει να ανοίξει πάλι την TV ήρεμος.

Δυνατή μουσική ακούγεται από το πάνω διαμέρισμα και τον ενοχλεί. Ανοίγει την ένταση της τηλεόρασης αλλά δε μπορεί να την σκεπάσει. Από τότε που μετακόμισαν αυτές οι φοιτήτριες φερανε το σαματά. Δεν θα κάνουν ότι θέλουν. Αυτή η γειτονιά πάντα ήταν ήσυχη. Ανοίγει την εξώπορτα του διαμερίσματος στρέφει τη φάτσα του μπρος στη σκάλα που οδηγεί στο πάνω όροφο και φωνάζει δυνατά για παραδειγματισμό «Κάντε επιτέλους ησυχία μην ανέβω και σας βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα». Η Κυρά Κούλα από το απέναντι διαμέρισμα, που είχε στήσει αυτί, θα ξεπροβάλει με τα ρολευ στα μαλλιά και τη ρόμπα της. «Άσε τα κορίτσια να διασκεδάσουν, ρε γεροξεκούτη»…… Χρόνια γειτόνισσα η κυρά κούλα δεν μασαγε από τις γκρίνιες του Μίμη. Εκείνος θα αφηνιάσει αλλά δε θα δώσει συνέχεια. Θα φτύσει επιδεικτικά ψελλίζοντας ακατάληπτες βρισιές και θα κλείσει τη πόρτα πίσω του με θυμό.

Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει. Τα πάντα πάνε στραβά για τη ομάδα. Κοιτάζει το τηλέφωνο. Κάνει μια κίνηση να σηκώσει το ακουστικό αλλά δε το κάνει. Θα τον πάρουν , είναι σίγουρος ότι θα χτυπήσει σε λίγο. Θα αφήσει αυτούς να τον καλέσουν πρώτοι, έτσι γίνεται πάντα. Το ματς δεν αργεί να τελειώσει, το ίδιο και η υπομονή του. Παίρνει το χαπάκι για τη πίεση κάλου κακού. Όλεθρος. Βαριά ήττα από του Τούρκους. Δεν το αντέχει. Το τηλέφωνο χτύπα. Γουρλώνει τα μάτια, σκουπίζει το σάλιο του , πίνει μια γουλιά νερό. Το σηκώνει με κινήσεις τελετουργικές.

– Ο κύριος Δομάζος
– Ο ίδιος
– Είμαστε από την αθλητική εφημερίδα » …..» Θα μπορούσαμε να έχουμε την τοποθέτηση σας μετά τη σημερινή εμφάνιση της ομάδας

Θα αρχίσει σιγά, ύστερα θα φορτσάρει κλιμακωτά και θα τελειώσει με ένα νευρώδες Γκραν φινάλε γεμάτο ένταση και πάθος.

– Άλωσαν τη πόλη , άλωσαν και το Οακα τώρα? Ντροπη.Καταρχας Τεν κατε γελοίος. Απορώ γιατί δεν έβαλε μέσα το Γκαμπριελ και το Νινη από την αρχή. Ξεφτίλισαν την ιστορία του Παναθηναϊκού. Αν είναι έτσι να μπει ο δομαζος με σορτσάκι να καθαρίσει. Αυτός ο Μαρίνος θυμίζει σε κινήσεις τον γνωστό ηθοποιό παρά παίκτη για το παναθηναϊκό. Ο ζιλμπερτο με τέτοια σουτ πρέπει να πολιτογραφηθεί αλβανός γιατί αποτελεί το ρεζιλίκι της χώρας του Πελέ ο οποίος να θυμίσω ότι έχει υποκλιθεί στο μέγιστο στρατηγό Δομαζο. Που ήταν ο νινης? Γιατί δε μπήκε ο Ματζιος να καθαρίσει? Ποιοι θα είναι οι όροι της τηλεοπτικής αναμέτρησης των δυο πολιτικών αρχηγών? Αίσχος και όνειδος. Ας αναλάβει επιτέλους κάποιος σοβαρός τη χώρα και την ομάδα. ΕΓΩ

Έκλεισε το τηλέφωνο με χάρη. Η βροχή μαστίγωνε τη μπαλκονόπορτα. Στάθηκε μπροστά της και έδεσε τα χέρια του στη πλάτη. Χάζευε τις μικρές σταγόνες που κυλούσαν στη τζαμαρία μέχρι που ενώνονταν μεταξύ τους σε μια πιο μεγάλη που κυλούσε πιο γρήγορα. Στο βάθος αχνοφαινοταν ο ιερός βράχος της ακρόπολης. Επιβλητικός και αγέρωχος μέσα στους αιώνες. Ακόμα και εκείνος όμως υποβαστάζεται με σκαλωσιές για να αντέξει στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου.

Μια ακόμα νουβέλα από τον ειδήμονα της μπάλας. Όπου Δομαζο βάλτε και Παυλοθαναση Γιαννακόπουλο το ίδιο κάνει.

Για γέλια ο Κετσπάγια

Γεια σας. Είμαι ο προπονητής της εξέδρας. Οι νεότεροι αναγνώστες του δεξιού μπακ θα απορουν, θα λένε που είναι ο ειδήμων – φέρτε μας πίσω τον ειδήμων μας, όμως οι παλιότεροι και φανατικότεροι ισως με θυμούνται για τις μεγάλες επιτυχίες «Σεισμολόγοι και ποδοσφαιρικοί αναλυτές» ή και «Το ανέκδοτο με τα μήλα«, κάτι σκίρτησε μέσα τους για με την επανεμφάνιση μου.

Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τον Τιμουρ Κετσπάγια.  Ειλικρινά όμως, όχι έτσι όπως σας μιλάνε οι εφημερίδες.

(30 Ιουλιου έκανε μάγια ο θρύλος του κετσπάγια.
ενδιαφέροντα άρθρα:
-Τσάμπιονς Τιμουρ
-Απίστευτα εντυπωσιακός ο Ολυμπιακός)

Λοιπόν.

Ο Κετσπάγια είναι για γέλια. Δεν είναι ο μόνος, πολλοί παλιοί παιχταράδες κατέληξαν να έχουν γίνει ποδοσφαιρικό ανέκδοτο ή περιγελως όταν ανέλαβαν προπονητές. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα (βλεπε Μαραντόνα).
Σε αντίθεση με μετριότατους παίχτες που μετά κάνανε λαμπρή καριέρα προπονητή σε υπερομάδες μεγέθους ΠΑΟ Ρούφ (προς νεους αναγνώστες : μάθετε πως είμαι και εμπαθής με Πέτρο Μίχο).

Ο Κετσπάγια είναι για γέλια γιατι δεν πρόλαβε καν να του ετοιμάσει μια υποτυπώδη νουβέλλα ο ειδήμων. Τον πρόλαβαν οι καταστάσεις. Και ετοίμαζε μια ωραιότατη νουβέλλα ο ειδήμων με Τιμουρ μόνο του ξημερώματα στο γήπεδο, να τον βρίσκουν οι παίχτες αγκαλιά με το ξύλινο ανθρωπάκι που βάζουν για εμπόδιο στο τείχος. Ο Τιμούρ χόρευε με το ξύλινο ανθρωπάκι του τείχους στους ρυθμούς του dirty dancing, κλαίγοντας γοερά, πενθώντας για τον αγαπημένο του ηθοποιό Patrick Swaze, λέγοντας «πατρικ μας αφησες νωρίς, γιατί?» και μην καταλαβαίνοντας την ίδια στιγμή την τραγική ειρωνία, τον παραλληλισμό, την αληγορία, σε λίγες ώρες το ξύλινο ανθρωπάκι θα έμενε μόνο του να ακούει το νοσταλγικό «time of our life»  και θα πενθούσε με τη σειρά του τον Τιμουρ.
Ομως όχι. Οι αναγνώστες του δεξιού μπακ δε θα διαβάσουν ποτέ αυτή την τραγική ιστορία, ο Τιμούρ αποτελεί παρελθον, χτεσινά νεα, μπαγιάτικο κουλούρι, ξυνισμένο πεπόνι, στυμένη λεμονόκουπα, ξεγραμένο υλικό. Ο Τιμούρ πρόλαβε και απολύθηκε.

Ο Κετσπάγια είναι για γέλια. Υποβίβασε τον εαυτό του όσο κανένας άλλος. Ζήτησε παίχτες που κοστίζανε και μετά συμβιβάστηκε με φτηνούς. Ζήτησε παίχτες σε συγκεκριμένες θέσεις και το δέχτηκε ύστερα όταν δεν εμφανίστηκαν ποτέ αυτοί οι παίχτες, ο σέντερ φορ και ο αριστερός χαφ. Δεν επέμεινε, δεν έδειξε πυγμή και θάρρος ως προπονητής, ήταν η βολική λύση του Κόκκαλη, το ανέξοδο πείραμα, το προδιαγεγραμμένο λάθος που πολύ σύντομα θα το παραδεχτεί ιπποτικά και θεατρικά και θα το διορθώσει και θα ξανα-αποθεωθεί για αύτό. Ιστορία επαναλαμβανόμενη και πιο προβλέψιμη κι απο τσαφ του Λουκά.

Γελάει η Ελλάδα με τον Κετσπάγια. Απομακρύνθηκε χωρίς να πάρει καν αποζημίωση, επειδή τέτοιο όρο είχε συμφωνήσει, χωρίς να παίξει καν 3η αγωνιστική, χωρίς να κανει καν δεύτερη γκέλα.  Απομακρύνθηκε κατόπιν συνάντησης και συμφωνίας Κόκκαλη-οργανωμένων οπαδών…!!  Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Απομακρύνθηκε γιατί στράβωσε τα μούτρα ο Ντουντού και γιατί δεν αξιοποιήθηκε το θωρηκτό Ντιόγο.

Ο Τιμούρ είναι αστείος. Η απόδειξη:  ο τύπος γίνεται μίμηση απο το Μητσικώστα χωρίς να χρειαστεί να κάνει οποιαδήποτε μεταμφίεση.

Ο Τιμούρ είναι αστεία περίπτωση προπονητή και ανθρώπου, αγαπιέται υπερβολικά απο ομάδες ανθρώπων, απο μερίδες οπαδών, της ΑΕΚ, της Ανόρθωσης, γιατί είναι ικανός και γιατί είναι παιδί μάλαμα και μετά αποφασίζει να κάνει άλμα καριέρας σε μεγαλύτερη ομάδα, δυσκολότερη πρόκληση και αφήνεται να γίνει χωρίς την παραμικρή αντίδραση έρμαιο απο αυτούς που κάποτε με τη μπάλα στα πόδια τους έκανε πλακίτσα. Αποφασίζει να πάρει μέρος σε μια παράνοια, στην συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση του, ακούει τον πρόεδρο να λέει οτι ο Κετσπάγια δεν έχει χολέρα, κι οτι το Βαλβέρδε έπρεπε να τον έχει διώξει απο το πρώτο ματς…. Οτι δε πειράζει που έφερα προπονητή απο κύπρο, ο βάζελος έφερε εβραίο….

Ο αστείος Κετσπάγια διέπρεψε ως επιθετικός και ήρθε στον Ολυμπιακό να παίξει αμυντικογενές ποδόσφαιρο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ματς στο παλιο Καραϊσκάκη. Πέτρινα χρόνια Ολυμπιακού, έχει πεθάνει ο Αττίλιο, οι αεκτσήδες βρίζουν το νεκρό, η ΑΕΚ έχει όμως σοβαρή ομάδα, ο σούπερ Κετσπάγια τότε κάνει όργια, σκοράρει και το 0-1, οι γάβροι πετάνε πέτρες και τσιμέντα στο κόρνερ. Θυμάμαι τον Κετσπάγια με το αέρινο τρέξιμο.  Και είμαι βέβαιος πως έχει ποδοσφαιρικό μέλλον στην Ελλάδα.

Και ο ολυμπιακός?
Μένει χωρίς προπονητή!
Και τώρα?

ΤΩΡΑ, ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΗΜΙΜΕΤΡΑ, ΝΑ ΓΥΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΠΕΤΡΟΥ ΜΙΧΟΥ ΩΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Το παρασκήνιο της μεγάλης επιστροφής

Το άτυπο ντέρμπι μεταξύ Γιούρκα και Ανατολάκη για το ψηφοδέλτιο του Λάος έβγαλε νικητή τον δεύτερο. Έτσι ο Ανατολάκης θα ηγηθεί στην Α’ Μυκόνου αφήνοντας το Γιουρκα να πεταει βοτσαλάκια στα στιλάτα νερά του σουπερ Παραντίζο ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο υπό του ήχους του dj xesta na pan sto diaolo. Ο Γιουρκας δε θα αργήσει να βρει παρηγοριά στο 3-G κινητό του όταν εκείνο θα δονήσει τη τσέπη του. Μήνυμα από τον Ηλία , τον έτερο αποκλεισμένο από το πολιτικό στίβο

«Έχουμε κοχονες εμείς Γιουρκα μου , δεν κωλώνουμε. Είμαστε θεές. Έλα κότερο Ασλάνη για σουσελ παρηγοριάς. Θα είναι και η μαύρη γαζέλα ο Μπολτ»

Σύντομο μήνυμα, βραχνιάζει με θηλυπρέπεια σαν τον αποστολέα του. Ο Γιουρκας δεν αγνοεί τη πρόσκληση-πρόκληση. Ήρθε η ώρα ν’ αναμετρηθεί με τον Γιουσειν για το καλύτερο κοιλιακό της υφηλίου. Καιρός να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

Βάζει μπρος τη λαμποργκινι και πετάει πάνω από το πέλαγος. Σηκώνει χειρόφρενο και σκάει με τετακε στη πριβέ θέση παρκινγκ πλάι στη μαρίνα. Παταει την πυρωμένη άσφαλτο που μυρίζει λάστιχο με την έπαρση νεοϋορκέζου γκάνγκστερ. Διορθώνει το λαμέ Γιακά και μπουκάρει στο κότερο……. Ουπς μαλακια από κεκτημένη ταχύτητα θα μπει στη βάρκα του Πατέρα που έχει αράξει στη πρύμνη για μπακαρντι! Μικρό το κακό. Θα το ρίξουν στο σορολόπ με λίγο ποτό και λίγο γκοσιπ για την κοσμική Αθήνα. Κάνουν καλή παρέα. Αλληλογουσταρονται δεν είναι ψέμα.

Με τα πολλά θα αρχίσουν οι αναμνήσεις για τα παλιά τα χρόνια στη βαζέλα. Τα κλάματα στη ριζουπολη. Τα πουλερικά , τον Εβραίο , το νταμπλ. Την αποχώρηση. Η νύχτα κυλά τα ποτήρια αδειάζουν, τα μάτια βαραίνουν, το μυαλό θολώνει , η ευθυμία υποτάσσει τη λογική. Το μονόπρακτο θεατράκι του παράλογου θα είναι σύντομο.

-Σε πάω ρε Γιουρκα
-Σε αγαπώ πρόεδρε
-Έλα στη παναθα
-Έρχομαι ρε πουστη μου

Το ξημέρωμα θα βρει το πρόεδρο χυμένο στη κουπαστή και δίπλα το συμβόλαιο σταμπαρισμένο με μελάνι νωπό . Ο Γιουρκας παρά το πονοκέφαλο δε θα παραμελήσει το πρωινό σετ κοιλιακών ενώ ο ειδήμων της μπάλας θα ξυπνήσει με διάθεση να σκαρφιστεί τρόπους διαφυγής από τη κατακραυγή του προπονητή για την υπέρτατη μαλακια που έγραψε παραπάνω

Χαλάσε του Κυριάκου στη Λίβερπουλ

Ο χτύπος στην πόρτα της τουαλέτας συνεχής και έντονος.

– Άσε τα παιδιαρίσματα και βγες επιτέλους. Μας περιμένουν στο κατάστρωμα ώρα τώρα και εσύ κλεισμένος εδώ…….Δεν είναι σωστό! Επιτέλους λίγο επαγγελματισμός!

Κουλουριασμένος πάνω στο καμπινέ πιάνει το στομάχι του που διπλώνει σαν ναυτικός κόμπος. Ρεύεται αέρα προσπαθώντας να ελέγξει τις αναπνοές του. Στο τέλος παίρνει μια μεγάλη ανάσα και καταφέρνει να αποκριθεί στον μάνατζερ του με ένα προσποιητό καθησυχασμό.

– Τώρα βγαίνω…. Όλα καλά μην ανησυχείς!
…………….

Περιμένει την βαλίτσα του στην αίθουσα με τις αποσκευές. Αέρινος, στιλάτος σαν ροκ σταρ. Ναι! ξέρει ότι σε αυτό το επίπεδο δεν αποτελεί δα και μεταγραφή αεροδρομίου αλλά αλήθεια πόσες φόρες βούλιαξε το Χιθροου από άφιξη παίχτη.

Μαζεύει τη βαλίτσα του από το διάδρομο. Μικρή είναι. Μόνο τα απαραίτητα. Μαζί του όμως με τη φυγή του από τη πατρίδα παίρνει παράσημο την αναγνώριση , την ανταμοιβή των κόπων τόσων χρονών. Ήρθε η ώρα να φτάσει ψηλά. Να γυρίσει τη πλάτη του στις κακεντρέχειες, στις φήμες, στα πικρόχολα σχόλια του τύπου και του οπαδού, στις πιέσεις για να ανταποκριθεί σε ρόλους ήρωα μιας εξέδρας που δε του ταιριάζει που δε συμβαδίζει με τα όνειρα του.

Στις αφίξεις ο μάνατζερ του ανήσυχος και βιαστικός σαν από συνηθεια τον υποδέχεται με ένα επαγγελματικό ενθουσιασμό
– Τα καταφέραμε ρε. Τώρα θα δουν όλοι τι μπάλα θα παίξει ο Σοτις…….

Ανταποκρίνεται στο καλωσόρισμα του Μάνατζερ με μια πνιχτή αλλά ειλικρινή κραυγή και το πρόσωπο του μοιάζει εύθυμο και ευτυχισμένο.

– Λοιπόν θα πάμε στο Λίβερπουλ με τραίνο και μετά θα συναντήσουμε τον πρόεδρο να σε καλωσορίσει στο κότερο του. Εκεί θα υπογράψουμε και τα συμβόλαια …..τυπικά.

Είναι φορές που η ελεύθερη κατάδυση είναι απότομη και η πίεση συνθλιβεί το κρανίο. Η αλλαγή συναισθημάτων σε λούζει με κρύο ιδρώτα και ο φόβος έρχεται αιφνιδιαστικά χωρίς να γνωρίσεις πως θα τον αντιμετωπίσεις. Ξεροκαταπίνει και ένα τρέμουλο ξεκινά από τα πόδια και σαν το νερό που ταξιδεύει σε πυροσβεστική αντλία χτυπά με ορμή τον εγκέφαλο και τον μουδιάζει. Το πρόσωπο του κίτρινο, αφύσικο.

– Τι έγινε Σωτήρη. Είσαι καλά ρε? ……. Ο μάνατζερ ρωτά με κάποιο ενδιαφέρον.
– ΜΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΚΟΤΕΡΑ ΜΕ ΖΑΛΙΖΟΥΝ

Δείχνει θυμωμένος. Προσπαθεί να πιαστεί από κάπου , να βγει στην επιφάνεια να επιπλεύσει, κάπως να απεγκλωβιστεί. Πως ήρθαν έτσι τα πράγματα.

– Δε μπορώ σου λέω. Έχω ναυτία. Έχω φοβία με τη θάλασσα και όταν κουναει…… θεέ μου δε μπορείς να φανταστείς. Πάρε τηλέφωνο να βρεθούμε αλλού.
– Είσαι ΤΡΕΛΟΣ. Μιλάμε για την ηγεσία της Λίβερπουλ. Θέλεις αλήθεια να πάρω τηλέφωνο να τους γειώσω? Οι άνθρωποι διοργανώνουν μια συνάντηση σε ένα πολυτελή σκάφος για να σε υποδεχτούν και εσύ μου λες να τους πάρω και να αρνηθώ? ….. Ο μάνατζερ ακούγονταν έξαλλος μα ήταν ψύχραιμος……… Επιτέλους Σωτήρη καλά όλα αυτά για να απαντάς στο Πατέρα με ειρωνείες αλλά δε πιάνουν σε μένα. Σύνερθε…….συνέχισε σοβαρός επιπλήττοντας τον πελάτη του. Επικράτησε σιωπή.

Έπιανε την κοτσίδα του με αμηχανία. Έβγαζε το λαστιχάκι και ύστερα μάζευε τα μαλλιά του ξανά και ξανά. Ξετύλιξε μια τσίχλα και την έβαλε στο στόμα. Δε μιλαγε. Ύστερα από λίγο κατάφερε να αποκριθεί καταφατικά.

– Εντάξει πάμε…… και η απάντηση ακούστηκε κοφτή.
……………………

Έριξε λίγο νερό στα μούτρα του να συνέρθει. Πείρε μια βαθιά ανάσα και στυλώθηκε στα πόδια του. Έφτιαξε λίγο το μαλλί, διόρθωσε το γιακά στο πουκάμισο του. Πάνω στο κατάστρωμα επικρατούσε κλίμα αναμονής. Εμφανίστηκε με ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε διάθεση για αστεϊσμούς , κομπλιμέντα και υποσχέσεις.

Το κότερο είχε ανοιχτεί στη βόρεια θάλασσα λίγο έξω από το λιμάνι του Λίβερπουλ. Είχε σηκώσει μποφόρ και κουναγε αρκετά. Παραπάτησε και πιάστηκε από τη κουπαστή. Ο μάνατζερ τον κοίταξε λοξά. Εκείνος τον καθησύχασε με ένα νεύμα. Οι κόρες των ματιών του στρόβιλος τυφώνα και το στομάχι του λαβα που κοχλάζει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

– Δε μου φαίνεται καλά ο Σοτις? Why? Μήπως είναι δυσαρεστημένος …….Ρώτησε ένας από του διοικούντες των κόκκινων με κάποια απορία τον μάνατζερ του.
– Εμ ! Ζαλίζεται λίγο … Αυτό είναι όλο…..
– Αν ζαλίζεται με λίγα μποφορια φαντάσου τι θα γίνεται με τις τριπλές του Ντρογκμπα και του Ρούνεη…… Αστειεύτηκε ο ιθύνοντας της Liverpool FC. Πιστός στο φλεγματικό αγγλικό χιούμορ του.
– Ας μαζευτούμε όλοι για αναμνηστική φωτογραφία!!! Είναι καιρός να γυρίσουμε πίσω στο λιμάνι
Ήταν η φωνή του George Gillett προέδρου της ΠΑΕ που ήχησε λυτρωτική στα αυτιά του Σωτήρη.

Ο Σωτήρης στη μέση και γύρω του σύσσωμη η διοίκηση με τον Ραφα Μπενίτεθ να αγκαλιάζει τον Έλληνα άσσο. Στητά χαμογέλα, κορδωμένοι ακούνε σαν πιστά μοντέλα τις οδηγίες του φωτογράφου.
Ριπές ανέμου σηκώνουν ψηλά την κόμη του. Το πλοίο χορεύει στο κύμα αγκαλιά με το στομάχι του. Μια φευγαλέα σκοτοδίνη και ύστερα άλλη μια…

– Μια φωτογραφία με τον Πρόεδρο Κύριε Κυριάκο….. παραγγέλλει ο φωτογράφος

Κοιτιούνται στα ματιά, δίνουν τα χέρια σφιχτά. Το κορμί του Σωτήρη ξεχειλίζει ευγνωμοσύνη, ο πρόεδρος δείχνει να το απολαμβάνει. Λίγα λόγια εισαγωγής….

– Welcome sotis. Καλωσόρισες στην ομάδα του λιμανιού…….

«Ομάδα του λιμανιού». Λόγια που βουίζουν περίεργα. Λόγια με γεύση πικρή στο θυμικό του. Ο πρόεδρος δίνει στο παίκτη τη τιμημένη Κόκκινη φανέλα να την κρατήσει. Τα φλας ανάβουν…

Ένα μεγάλο κύμα σηκώνει το πλοίο και εκείνο σκάει με ορμή στην αφρισμένη θάλασσα. Η κόκκινη φανέλα στα χέρια του, μαρτυρά εφιάλτες. Νιώθει ένα πόνο στα πλευρά από τα σκέλια του Αντζα που έχουν δέσει γύρω του πάλι και τον πιέζουν όπως τότε με τον Παρασκευάς να ξεκαρδίζεται απροκάλυπτα μπροστά στην γελοία εικόνα του. Ο Σωτήρης Ο Κυριάκος στα Κόκκινα. Ο Σωτήρης Ο Κυριάκος σε ομάδα του λιμανιού. Αφήνει την φανέλα να πέσει

ΠΟΤΕ! Φωνάζει ΠΟΤΕ! ….. Το πλήθος σιώπα και τον κοιτάζει έκπληκτο και αποσβολωμένο . Μάτια τρομαγμένα με φρίκη τον αντικρίζουν να σκύβει αφρισμένος πάνω από την κόκκινη φανέλα που κείτεται στο παραπέτο . Ο μάνατζερ προσπαθεί να βρει ένα τέχνασμα, μια δικαιολογία…. Ανήμπορος τραυλίζει μέσα από τα δόντια του κάτι ασαφές που θάβεται με μιας μπροστά σε αυτό που ακολουθει.

Το πρόσωπο του απόκοσμο, δαιμονισμένο θρεύεται με μίσος. Λύσσα και ζάλη μαζί. Ένα κρεσέντο από λόγια ηδονικής οργής βγαίνει από το στόμα του. Η λογική του και ο αρχικός ενθουσιασμός του χαροπαλεύουν μπροστά στους εφιάλτες του. Θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Το στομάχι υποταγμένο στις διαθέσεις του παύει να συγκράτα τον οχετό που θέλει να βγει από μέσα του θριαμβευτικά. Η στρόφιγγα ανοίγει και λερώνει τη φανέλα μαζί με τα όνειρα του.

Ξερνά αίμα και σάλιο πάνω στη καριέρα του αλλά νιώθει όμορφα…. Πολύ όμορφα!

…….Ειδήμων

Ο παραδειγματισμός του Σεντρίκ Καντέ

Σοκ στη παγκόσμια κοινή γνώμη φαίνεται να προκαλεί η αποκάλυψη του Γάλλου Άσσου της Τσέλσι Νικόλα Ανελκα.. Στα απομνημονεύματα του, που πρόκειται σύντομα να δημοσιευτούν σε βιβλίο, ο Γάλλος άσσος με γλαφυρό, είναι η αλήθεια, τρόπο περιγράφει πως δέχτηκε επίθεση από τον προικισμένο συνάδελφο του Πατρικ Βιεϊρά με πεοσκαμπιλο. Η επίθεση έγινε στα αποδυτήρια της Αρσεναλ τα χρόνια που οι δυο τους ήταν συμπαίκτες επειδή ο τότε αρχηγός των λονδρέζων Πατρικ ήθελε να τιμωρήσει τον συμπατριώτη του για μια χαμένη ευκαιρία του στον αγώνα που είχε προηγηθεί. Μάλιστα σημειώνεται ότι ο Αρσεν. Βεγκερ είχε επιβραβεύσει τον Βιεϊρά για την ενέργεια του αυτή λέγοντας ότι έπραξε όπως κάθε πραγματικός αρχηγός πρέπει να πράττει. Αν είναι δυνατό ύστερα από αυτή τη μεγάλη αποκάλυψη που φωτίζει τα άδυτα των ποδοσφαιρικών αποδυτήριων και λέει κάποιες αλήθειες για τις συνήθειες των ακριβοπληρωμένων άσσων κάποιοι ακόμα να προσπαθούν να συγκαλύψουν την είδηση αποδίδοντας το γεγονός σε κακοπροαίρετο αστείο κάποιου επιτήδειου μπλοκερ.

Το δεξί μπακ απορεί με το υπέρμετρο αποτροπιασμό μερικών στο άκουσμα της είδησης αφού είναι κοινό μυστικό ότι τέτοιες πρακτικές συνηθίζονται ανάμεσα στους άνδρες των ποδοσφαιρικών αποδυτηρίων ή γενικά ανάμεσα σε άνδρες συγκεκριμένων οργανικών συνόλων της κοινωνίας που λειτουργούν ως ομάδα. Πάρτε για παράδειγμα το στρατό. Πόσες φορές άκουσες τη φήμη από τη διπλανή διμοιρία για τον πιτσιρικά φαντάρο που άλειψε το πέος του με μελί και το τοποθέτησε στη γλώσσα του συναδέλφου του ενώ εκείνος κοιμόταν με αποτέλεσμα να ακολουθησει πεοθηλασμος. Μη ξινίζεις τα μούτρα σου φιλε αναγνώστη , σταματά να προσποίησε ότι δε ξέρεις.

Φαίνεται πάντως ότι η πρακτική του πεοσκαμπιλου ως παραδειγματισμό ευδοκιμεί στους κόλπους του γαλλικού ποδοσφαίρου. Δεν είναι σύμπτωση που μια τέτοια μέθοδο ακολουθει και ο Σεντρικ Καντε στον Παναθηναϊκό. Είναι αλήθεια ότι για να εφαρμόσεις την μέθοδο του πεοσκαμπιλου πρέπει να είσαι και ολίγων προικισμένος από τη φύση, ολίγων «μακρύς». Ο Σεντρικ λέγεται ότι για να κατουρήσει ανεβαίνει σε σκαμπό άρα καταλαβαίνεται για τι μεγέθη μιλάμε.

Ύστερα από το ναυάγιο της Τσεχίας και τα ολέθρια λάθη στην άμυνα ο Γάλλος ποδοσφαιριστής μπήκε σαν μαινόμενος ταύρος στα πράσινα αποδυτήρια. Η παραδειγματική τιμωρία του υπεύθυνου για τον πράσινο όλεθρο ήταν ζήτημα τιμής για το Γάλλο και έπρεπε να γίνει με το δικό του τρόπο, με το γαλλικό, όπως συνηθίζεται από την εποχή των στρατευμάτων του Ναπολέοντα. Ο Σεντρικ έβγαλε τον μακρύ του φίλο έξω από το παντελόνι έτοιμος να μαστιγώσει τον φταίχτη. Με λύπη του διαπίστωσε ότι ο φταίχτης ήταν ο ίδιος. Δεν πτοήθηκε αλλά άρχισε να αυτοπεοχαστουκιζεται στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να γεμίσει μώλωπες και γενεσιουργό υλικό. Οι συμπαίκτες του έντρομοι παρακολουθούσαν το σκηνικό ανήμποροι να επέμβουν. Μόνο ο Μπραις Μουν ζήτησε να είναι ο επόμενος για να εξιλεωθεί από του εφιάλτες του που τον ακολουθουν από τη στιγμή που παρέσυρε στο θάνατο την άτυχη εκείνη κοπέλα στην Αφρική. Αφού έφαγε και αυτός μερικές ξανάστροφες τότε τα πνεύματα ηρέμησαν. Ο Καρα διαμαρτυρήθηκε κουνώντας χεράκια πάνω κάτω και φέρνοντας δυο τούμπες στα πλακάκια των αποδυτηρίων γιατί δεν ήταν αυτός ο δήμιος με το μαστίγιο ως αρχηγός αλλά ο κατσουρ τον έβαλε στη θέση του επειδή αυτό δε μπορούσε να γίνει για λογούς πρακτικους….καταλαβαινετε. Ο Σαλπι, ο βιοπαλαιστής των γηπέδων, από την άλλη ήταν ο μονός που δεν έγινε μάρτυρας του συμβάντος γιατί είχε ήδη φύγει για μεροκάματο στην οικοδομή.

Να δούμε πόσα πεοσκαμπιλα θα βιώσουμε φέτος!