
Στον αθλητισμό πέρα από τη συγκίνηση, το θέαμα, την ταύτιση και τα υπόλοιπα όμορφα μετράει πάνω από όλα ένα πράγμα. Το αποτέλεσμα. Είναι ο σίγουρος δρόμος προς την αιωνιότητα (όχι όμως ο μόνος). Η εξασφάλιση της επιτυχίας, που θα την πανηγυρίσει ο οπαδός, θα την μοστράρει ο δημοσιογράφος, θα την καρπωθεί ο πολιτικός, θα την αναλύσουν στο καφενείο οι ειδήμονες ανάμεσα σε πρέφα και γλυκύ βραστό.
Έτσι, συνηθίζεται στους επιτυχημένους να συγχωρούμε ή να παραβλέπουμε συμπεριφορές που υπο άλλες συνθήκες θα θεωρούσαμε απαράδεκτες και αδιανόητες. Όπως και στα προσωπικά μας, αγαπάμε κάποιον με τα ελαττώματα του, έτσι και στον αθλητισμό καμιά φορά κάνουμε υποχωρήσεις στις πεποιθήσεις μας και στις θέσεις μας, προκειμένου να γευτούμε λιγουλάκι κι εμείς το γλυκό μέλι της επιτυχίας.
Έτσι και η πρόσφατη συμπεριφορά του Ομπράντοβιτς σχετικά με το ταξίδι του Παναθηναικού στην Αμερική, για να αντιμετωπίσει ομάδες του ΝΒΑ, πέρασε εντελώς στο ντούκου, χωρίς καμία αναφορά. Ο γκρινιάρης Ζέλικο εξέφρασε την άποψη του πως το ταξίδι αυτό εν μέσω προετοιμασίας για το νέο πρωτάθλημα, δε θα είναι τίποτα άλλο από μια ταλαιπωρία για τους παίχτες του. Την άποψη του συμμερίστηκαν αδιαμαρτύρητα οι μπασκετικοί ρεπορτερς.
Να θυμίσουμε πως ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Παναθηναικός (ένα τίτλο που τον κυνηγάει με φοβερή εμμονή), θα αντιμετωπίσει τους Χιούστον Ρόκετς και τους Σαν Αντόνιο Σπέρς, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΝΒΑ. Και αυτές οι αναμετρήσεις αντιμετωπίζονται ως ταλαιπωρία για την ομάδα ενόψει της δύσκολης πρεμιέρας στην Α1 με το … Μαρούσι.
Είναι απλά φιλικά όπως τόνισε ο Ομπράντοβιτς. Δεν υπάρχει στη μέση κάποια βαριά κούπα να τρέξουν να σηκώσουν οι Γιαννακόπουλοι, άρα no problem και με τα αφεντικά.
Φυσικά στην ΚΑΕ δε συμμερίζονται την άποψη του κόουτς, αφού βλέπουν πως αυτό το ματς με την παγκόσμια προβολή είναι μεγάλη υπόθεση για το όνομα του μπασκετικού Παναθηναικού, αλλά και μία πρώιμη σύνδεση μεταξύ των δύο διαφορετικών μπασκετικών κόσμων.
Ποια η σχέση λοιπόν του Ευρωπαικού μπάσκετ με το ΝΒΑ? Καμία επαφή, καμία προσπάθεια προσέγγισης? Πέραν των προσπαθειών που γίνονται για τουρνουά με καθαρά εμπορικό σκοπό, οι μεν Αμερικάνοι σνομπάρουν το Ευρωπαικό μπάσκετ ως κατώτερο, οι δε Ευρωπαίοι παρουσιάζουν νομίζω μια γενική άρνηση και προτιμούν να παίζουν ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Είναι λοιπόν χαρακτηριστική του γενικότερου κλίματος στο Ευρωπαικό μπάσκετ η συμπεριφορά του προπονητή Ομπράντοβιτς? Ή είναι ιδιοτροπία του γκρινιάρι Ζοτς?
Ας μου απαντήσει κάποιος.
Με λένε προπονητή της εξέδρας και δεν είμαι καλά. Μιλάω για μπάσκετ. Ας με βοηθήσει κάποιος. Μιλάω για το άθλημα στο οποίο έχει πάρει Ευρωπαική κούπα μέχρι κι ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη. Ναι, αυτού που επι 10 χρόνια στο ποδόσφαιρο ήταν ανέκδοτο της Ευρώπης. Στο μπάσκετ τα είχε καταφέρει όμως καλά. Τέτοια η αναλογία των αθλημάτων. Και μιας και μιλήσαμε για Μπακατσιά, εεε εννοώ για Ολυμπιακό του 1997: Ιδού η ιστορική ομάδα που κατάφερε και πήρε Ευρωπαικό και αναμετρήθηκε και την επόμενη χρονιά με τους Bulls του Τζόρνταν
Μπακατσιάς
Σιγάλας
Παπανικολάου
Γαλακτερός
Νάκιτς
Φασούλας
Τόμιτς
Τάρλατς
Βελπ
Ρίβερς