Αναλύοντας τον Λύμπε

Τον είδα να φουσκώνει τα λιπόσαρκα μάγουλα του για πολλοστή φορά στη ζωή μου. Λίγες βαθιές ανάσες και ένα ξέσπασμα ψυχής μπροστά από τις κάμερες. Μέσα στην ένταση της στιγμής σκόρπιες ακατάληπτες λέξεις ξερνούν έναν αχταρμά συναισθημάτων κάτι μεταξύ Θυμού, απόγνωσης και απογοήτευσης.

Ο Νίκος Λυμπεροπουλος (το Ν στο Νίκος παρακαλώ να διαβαστεί μακρόσυρτο με βέρα πελοποννησια προφορά) δεν είναι ο μόνος από του καταραμένους- κατά γενική ομολογία παικταράς- που βρέθηκε στη δίνη της κόκκινης λαίλαπας του Κοκκαλη. Είναι ο μόνος από μια πλειάδα παικτών, όμως, που αρνήθηκε, αν και είχε την ευκαιρία, να βρει διέξοδο στο εξωτερικό επιμένοντας κόντρα στο κατεστημένο της κόκκινης κυριαρχίας να παλεύει με δαίμονες για την κατάκτηση κάποιου τίτλου. Ήταν μάλιστα τόσο γκαντέμης που τη χρονιά που έφυγε από τον βαζελο για την ΑΕΚ η πρώην ομάδα του πηρέ το μοναδικό της νταμπλ την τελευταία δεκαετία. Βρέθηκε αρκετές φορές στη πηγή αλλά δεν ήπιε νερό έτσι φτάνει σήμερα να δηλώνει «Είμαι 33 χρονών. Πέστε μου εσείς τι κίνητρο να έχω;» και ν’ ακούγεται σαν 70αρης συνταξιούχος που τα βγάζει πέρα μόνο με 500 ευρώ.

«Τίποτα δεν πήγε καλά από την αρχή των πλέι οφ. Η αλαζονεία και ο εγωισμός πληρώνονται δυστυχώς. Δυστυχώς βγήκαμε αληθινοί εγώ και οι συμπαίκτες μου όταν λέγαμε να μην συμμετάσχουμε στην παρωδία. Το λάθος μας ήταν ότι δεν επιμείναμε. Αυτή η κατάσταση γύρισε εναντίον μας. Είμαστε εδώ ακόμα μια φορά κι είδαμε την ΑΕΚ να αντιμετωπίζεται σαν μικρή ομάδα»

Τον πιστεύω. Ο λυμπεροπουλος μαζί ίσως με τον ζηκο και κανα δυο ακόμα γερόλυκους (βλ. Δελλας) σαν από ψυχολογική ανάγκη ή παράκρουση έχουν αυτοανακηρυχθεί φετινοί πρωταθλητές. Στο παρελθόν έχασε με κάθε τρόπο τον τίτλο : Διαιτησία, ανυπαρξία, προσωπική αφλογιστία, διοικητική ανεπάρκεια και είμαι πεπεισμένος ότι τον ενοχλεί πια η γλυκόπικρη γεύση που του αφήνει η αναγνώριση- παρηγοριά (στον άρρωστο) του κόσμου : «Μεγάλος παίχτης αυτός ο Λυμπεροπουλος και ούτε ένα τίτλο ρε πουστη μου» πόσο ανυπόφορα κουραστικό ακούγεται πια στ΄αυτια του.

Από την αρχή αυτής της σεζόν σαν από χρέος προς την ιστορία της η ΑΕΚ ήταν έτοιμη για την υπέρβαση. Ύστερα από χρονιές ξηρασίας ο τίτλος γινόταν επιτακτική ανάγκη. Μαζεύτηκαν πολλοί παίκτες που θα έδιναν τα πάντα για τον τίτλο. Ο Δελλας και ο Ζηκος για να γευτούν την αναγνώριση με τα αγαπημένα τους κιτρινόμαυρα στη δύση της καριέρας τους και ύστερα από αξιόλογη πορεία στο εξωτερικό, ο Ριμπο για εκδίκηση , η νέα γενιά για να γαλουχηθεί με την αύρα του πρωταθλητή στα χρόνια που έρχονται. Ο λυμπε ανάμεσα σ’ αυτούς για να δικαιωθεί από την απόφαση του να μείνει στην Ελλάδα και να διεκδικήσει τα χρωστούμενα προς την αξία του. Η τελευταία ευκαιρία για κάτι καλό. 33 χρονών και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τον πείθει ότι φέτος είναι επιτέλους η σειρά του. Έτσι ξαφνικά κάποιος Βαλνερ βάζει φρένο στα όνειρα του . Το φινάλε του πρωταθλήματος φέρνει την τρέλα μια συσσωρευμένης απογοήτευσης χρόνων και η τρέλα το ξέσπασμα.

«Γιατί δεν λέει κανείς ότι πήραμε το πρωτάθλημα στους αγωνιστικούς χώρους. Γιατί δεν το είπε κανείς; Παίξαμε στους τελευταίους δέκα αγώνες κι είχαμε 8 νίκες και 2 ισοπαλίες και παίξαμε φανταστικό ποδόσφαιρο.»

Σε αυτό το σημείο κάποιος διστακτικά με κίνδυνο να φάει και καμιά ξανάστροφη έπρεπε να σηκώσει το χέρι του και να του πει χωρίς περιστροφές, ντόμπρα και σταράτα την αλήθεια. «Ότι τελικά δε το πήρατε». Στους αγωνιστικούς χώρους που επικαλείται η «ηθική πρωταθλήτρια» μάζεψε 2 τεσσάρες παίζοντας ξεψυχισμένο ποδόσφαιρο και χτες γλίτωσε άλλη μια από τύχη επειδή ο Πανιώνιος ατύχησε να μετουσιώσει σε γκολ κάποιες από τις πολλές ευκαιρίες του. Από τη στιγμή που δεν είσαι κάνα παιδαρέλι σημερινό και λέγεσαι Νίκος Λυμπεροπουλος και έχεις ένα κύρος σαν παίκτης και μια έντονη προσωπικότητα στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου το δίλλημα είναι προφανές « ή ξενερωμένος αποχωρείς από τα πλει οφ ξέχωρα απο την βούληση της όμαδας σου ή αν δηλώσεις συμμετοχή ο εγωισμός σου και η αλαζονεία σου επιτάσσει να παλέψεις και να βγάλεις το καλύτερο σου εαυτό και όχι να σέρνεις επιδεικτικά το φάντασμα σου». Δυστυχώς ο Νίκος δεν έκανε τίποτα από τα δυο.

Αλλά εδώ που τα λέμε άντε μην ανοίξει το στόμα του και μας πάρει όλους ο διάολος όπως μάλλον πηρέ την ομάδα του με την παρακάτω σποντιτσα ολκής.

«Τι κίνητρο να έχω, σε ποια έδρα παίζουμε σε ποιες εγκαταστάσεις προπονούμαστε; Είμαι στην ΑΕΚ τόσα χρόνια.»

Τελικά σε αυτή τη χώρα ο πιο ασφαλής τρόπος να εκτεθείς (χωρίς πολλές φόρες να το θέλεις) είναι να γραφείς σε ελληνική αθλητική εφημερίδα . Ιδου το πρωτοσέλιδο ύστερα από την πρώτη αγωνιστική των πλει οφ, τότε που δεν έφταιγε ακόμα ούτε η αλαζονεία ούτε ο εγωισμός ούτε η έδρα και οι εγκαταστάσεις :

….ειδημων