Γιατί πάντα μισούσα την άρση βαρών

1. Γιατί σαν άθλημα αποτελούσε για χρόνια τον κύριο εκφραστή της ελληνικής υποκρισίας. Γιατί οι ίδιοι που βαφτίζουν τον αλβανό ή πιο σικάτο βορειοηπειρώτη Πυρρο Δήμα μεγάλο ελληναρα, επειδή έφερε το χρυσό στη χώρα, είναι οι ίδιοι , που την ιδία ώρα, αποκαλούν τον Σαλί από την Χειμμαρα που δουλεύει οικοδομή, και κτίζει την στέγη τους, κωλοαλβανο . Προσοχή έχω πάγια θέση πέρα από κάθε εθνικό κομπλεξισμό ότι το εθνικοφυλετικο προσδιορισμό ο καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος να τον δώσει, όπως γουστάρει, στον εαυτό του. Με λίγα λόγια αν ο Νίκος ο φίλος μου που ακούει μπριτ ποπ από τα γεννοφάσκια του και υποστηρίζει την εθνική Αγγλίας ακόμα και αν παίζει ενάντια της εθνικής Ελλάδας μου πει κοίτα ειδήμων γκαντ σειβ δε κουιν με προφορά ελληνοαμερικάνου από την Λάρισα εγώ θα του πω μαζί σου μάι μέιτ. Το ίδιο ισχύει και για τον Πυρρο για τον οποίο είμαι πεπεισμένος ότι το αλησμόνητο «για την Ελλάδα» που βροντοφώναξε κάτω από την μπάρα στους ολυμπιακούς της Βαρκελώνης με την φλέβα τεντωμένη από την υπερπροσπάθεια είναι απόλυτα γνήσιο και αληθινό. Να πω και την αλήθεια ο Πυρρος είναι πιο Ελληναρας, αν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ελληνικότητας, από μένα που γεννήθηκα στην Αττική γιατί και την γαλανόλευκη την έχει παντιέρα του σε αντίθεση με μένα συν το γεγονός ότι ακούει και Αντώνη Ρεμο που ζήτημα αν ξέρω ένα τραγούδι του (οκ πείτε δυο να είμαστε μέσα). Ο καχι (ακα Ακάκιος) όμως? Θυμάμαι τον συμπαθέστατο γίγαντα από την Γεωργία να απαντά κάποτε, όταν ρωτήθηκε αν νιώθει περήφανος που έφερε χρυσά μετάλλια στην Ελλάδα, ότι είναι εξίσου περήφανος που αγωνίστηκε με τα χρώματα της Γεωργίας και ότι μάλιστα προτίμα και το γεωργιανό φαγητό. Τότε όλοι οι εθνοφύλακες έτρεξαν να φέρουν γραπτή δήλωση από τον τρίτο ξάδελφο του Καχι στην κάτω τούμπα που βεβαίωνε ότι μικρός ο Ακάκιος πάντα δάκρυζε κάθε φορά που έβλεπε σε βίντεο την αγαπημένη του ταινία, «Παπαφλέσσα» με τον Δημήτρη Παπαμιχαηλ ενώ έγλυφε και τα δάχτυλα κάθε φορά που γευόταν τον μουσακά της γιαγιάς του. Δεν έχω, ούτε είχα, κανένα πρόβλημα με τις ελληνοποιησεις. Στο κόσμο της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας που ζούμε ας βαφτίσουμε το μήλο ροδάκινο, νο προμπλεμα για τον ειδήμονα. Εξάλλου ολόκληρη πρώην κουμμουνιστική Ρωσία πείρε το χρυσό με Αμερικανό προπονητή και πλει μεικερ, στο πρόσφατο ευρομπασκετ. Κανείς δεν τους έβαλε στον ώμο την ρώσικη σημαία . Επαγγελματίας αθλητής ο Καχι είναι, και ο κάθε καχι, που πείρε πολλά σαν αθλητής αγωνιζόμενος με τα ελληνικά χρώματα αλλά και έδωσε εξίσου πολλά στην Ελλάδα. Έχω πρόβλημα με την υποκρισία κάποιων που θέλουν να πιστεύουν στην δικια τους ουτοπία που πρεσβεύει ότι στις φλέβες του νικητή ρέει πάντα αίμα ελληνικό…έστω και εισαγόμενο.

2. Οι αθλητές της άρσης βαρών είναι άνθρωποι των γυμναστηρίων και εγώ δεν περνώ απ’ αυτά ούτε απέξω. Οκ με την μπάλα που έχεις παίξεις πιτσιρίκι σε κάποια αλάνα κάπως τον καταλαβαίνεις τον μπαλαδόρο. Με την άρση βαρών, σορυ , αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε κατά προσέγγιση πως είναι να σηκώνεις την μπάρα όταν προσωπικά δεν έχω σηκώσει ούτε καν 5κιλο βαράκι στη ζωή μου.

3. Όλες αυτές οι φυσιογνωμίες των αρσιβαριστών μου θυμίζουν κάτι τύπους στην οικοδομή και στη λαϊκή της γειτονιάς με κολλημένο μπλουζάκι λιωμένο από την εργατιά, με βραχνή μπάσα φωνή και τσιγάρα μαλμπορο στην κωλοτσεπη. Σορρυ αλλά αυτά δε ταιριάζουν με τον ειδήμονα που μεγάλωσε με βιβλία του Χρήστου Ζαμπουνη και του Ζάχου Χατζηφωτιου (οκ ακραίο και καθόλου πιστευτό το επιχείρημα αλλά δεν έβρισκα άλλο)

4. Γιατί ποτέ δε καταλάβαινα αυτές τις τακτικές στρατηγικής από το προπονητικό τιμ στα παρασκήνια που έσβηνε και έγραφε κιλά σε ένα μαυροπίνακα για να ψαρέψει τον αντίπαλο. Μα τόση πολύ κατανάλωση φαιας ουσίας για ένα άθλημα που σηκώνεις κάτι μεταλλικούς δίσκους????

5. Γιατί ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θεατής και αγνός λάτρης του αθλήματος ποτέ δεν θα βάλει το χέρι στη καρδιά του και θα ορκιστεί στη ζωή της μάνας του ότι ο τάδε πρωταθλητής της άρση βαρών δεν έχει περάσει ούτε μια φορά βόλτα από τα εργαστήρια του Χρήστου Τζεκου.

Όλα αυτά σαν μια έμμεση απάντηση στις διδαχές του Κυρίου Προπονητή πιο κάτω που υποστηρίζει ότι σήμερα έπρεπε να ασχολούμαστε με το χάλκινο κάποιου Κουρτιδη και όχι με τον μέγιστο Σαρανουνας……….. Παρολ’ αυτά αλησμόνητες μου έχουν μείνει οι μάχες του «Ηρακλή τσέπης» σουλειμανογλου με τον «δικό μας» Βαλέριο Λεωνίδη.

….ειδήμων